Ο Λεωνίδας Ανέβηκε με Αναπηρικό Αμαξίδιο στον Όλυμπο Επειδή Είναι Αληθινός Πανκ
Μια ιστορία μαγκιάς, θάρρους και όρεξης για ζωής, στην οποία βασίστηκε το ντοκιμαντέρ «Back to the Τop».
Αν νιώθετε ότι είστε σε μια μαύρη τρύπα, μην τα παρατάτε. Υπάρχει τρόπος διαφυγής. Να θυμάστε να κοιτάτε επάνω στα αστέρια και όχι στα πόδια σας», έλεγε ο Stephen Hawking και το εφάρμοζε και ο ίδιος, σ’ αυτό το αστρικό πέρασμά του από τον κόσμο μας.
Ο Λεωνίδας είχε πάντα αντίστοιχη τροχιά στη ματιά του. Ακόμη κι όταν το 2008 ένα τροχαίο ατύχημα τού δημιούργησε πλήρη παραπληγία, εκείνος αρνήθηκε να προσαρμοστεί στη νόρμα της «μειονεξίας» που προωθεί το στερεότυπο της αναπηρίας. Έβγαλε με αυθάδεια τη γλώσσα του στις υποκριτικές γκριμάτσες οίκτου και συνέχισε την punk ζωή του, ξεφαντώνοντας στα αυτοοργανωμένα live της underground σκηνής, πανηγυρίζοντας απανωτά πρωταθλήματα στο γήπεδο Καραϊσκάκη και διαδηλώνοντας με ορμή στους δρόμους της Αθήνας.
Σ’ αυτό το σύμπαν γοητευτικής τρέλας, έβαλε στόχο να ανέβει στον Όλυμπο με αναπηρικό αμαξίδιο – και το έκανε. Η προσπάθειά του καταγράφηκε στο ντοκιμαντέρ Back to the Τop που έκανε πρεμιέρα στο 20 ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης με δύο sold out προβολές, αποσπώντας το βραβείο της ΕΡΤ και το βραβείο κοινού Fischer.
Μια ομάδα επαγγελματιών του κινηματογράφου συσπειρώθηκε γύρω από το πείσμα του Λεωνίδα, αγνοώντας όλα τα αποθαρρυντικά σχόλια και τις αντικειμενικές δυσκολίες, όπως το ότι το κοντινότερο χωριό από τον Όλυμπο απέχει μια ώρα οδήγησης.
Έκανε εικόνα με κόπο, τεχνική αρτιότητα και ψυχική επένδυση μια προσπάθεια που εμπεριείχε πολύ περισσότερα νοήματα από μια συναρπαστική περιπέτεια. «Η στιγμή που ο Λεωνίδας πάτησε στην κορυφή Σκολειό, ήταν αρκετά φορτισμένη. Από τη μία έβλεπα τον Λεωνίδα που ήταν χαρούμενος και μετά κοιτούσα γύρω μου τους φίλους του και ήταν όλοι συγκινημένοι.
Ξέραμε ότι είχαμε καταφέρει κάτι, έχοντας συμβάλει ο καθένας με τον τρόπο του σε αυτό. Δείξαμε σε ανθρώπους με αναπηρία ή χωρίς ότι η ζωή θέλει θράσος», λέει η Ιωάννα Πετειναράκη, παραγωγός και φίλη του Λεωνίδα που εντυπωσιάστηκε από την αισιοδοξία του και αποφάσισε να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα, για να κάνει αυτό το ντοκιμαντέρ.
VICE: Λεωνίδα, θέλεις να συστηθείς στον κόσμο;
Λεωνίδας: Είμαι ο Λεωνίδας, λοιπόν, 35 ετών. Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στην Καλλιθέα, στον λόφο Σικελίας, στο γνωστό Ελ Πάσο, το γήπεδο της Καλλιθέας. Πριν από το ατύχημα δούλευα στην οικοδομή και έπειτα για κάποια χρόνια σ’ ένα εργοστάσιο.
Η ζωή μου βασίζεται κατά κύριο λόγο στη μουσική που γουστάρω από μικρό παιδί, το punk και την ομάδα μου, τον Ολυμπιακό.
Τι ρόλο έπαιξαν στη διαμόρφωσή σου και τη σημερινή σου πραγματικότητα η μουσική και ο Ολυμπιακός; Η ζωή μου βασίζεται κατά κύριο λόγο στη μουσική που γουστάρω από μικρό παιδί, το punk και την ομάδα μου, τον Ολυμπιακό. Αυτό που είμαι σήμερα ξεκίνησε, όταν πρωτοπήγα στο παλιό Καραϊσκάκη το ’93, στο Ολυμπιακός-Παναχαϊκή 0-2 και στην ηλικία των πέντε, όταν είδα τέσσερις μοϊκανούς να περνάνε κάτω από το σπίτι μου είπα «Έτσι θέλω να γίνω» – και έτσι έγινα. Ήταν η μέρα που άλλαξε τη ζωή μου. Γιατί το punk εκτός από μουσική είναι ιδέα και τρόπος ζωής για εμάς.
Από την ηλικία των 12-13 τραβιέμαι σε live σε Αθήνα, Σαλόνικα, ανά την Ελλάδα και στο εξωτερικό. Όσο για τον Ολυμπιακό, μου προσφέρει ατελείωτη χαρά σε όλα τα αθλήματα και ταυτίζομαι απόλυτα με τον Θρύλο – πρωταθλητής και στη ζωή (γέλια). Πιστεύω ότι και τα δύο μου δίνουν την ενέργεια που χρειάζομαι.
Η αναπηρία είναι μια συνθήκη που προέκυψε στη ζωή σου σε ηλικία 25 ετών. Τι χρειάστηκε να κάνεις, για να προσαρμοστείς;
Το τροχαίο μου έγινε το 2008 στην Εθνική Οδό, γυρνώντας από τον Όλυμπο. Είχα πάει διακοπές στο βουνό, με σκοπό την ανάβαση στον Μύτικα. Κατέληξα στο νοσοκομείο διασωληνωμένος, με φυσαλίδες στο πίσω μέρος του εγκεφάλου, με πολλαπλά συντριπτικά κατάγματα στη σπονδυλική στήλη, στην αυχενική-θωρακική μοίρα και διαλυμένα πλευρά. Το αποτέλεσμα ήταν ρήξη πνευμόνων και πλήρη παραπληγία σε ποσοστό 85%, συν τα πολλαπλά προβλήματα υγείας που έχουν βγει ανά τα χρόνια.
Η αποκατάστασή μου κράτησε συνολικά δυόμιση χρόνια σε κέντρα αποκατάστασης στην Αθήνα. Η προσαρμογή ποτέ δεν είναι εύκολη, αν σκεφτείς ότι από τη μια στιγμή στην άλλη αλλάζει όλη η ζωή σου και ειδικά όταν ακούς τον γιατρό στους πρώτους τρεις μήνες να σου λέει την ατάκα, «Παρ’ το χαμπάρι, δεν θα περπατήσεις ποτέ ξανά».
Από τις πρώτες μέρες στο νοσοκομείο ξενέρωνα με την ιδέα ότι δεν θα μπορέσω να ανέβω ξανά στον Μύτικα. Τον πρώτο μήνα έβλεπα κάθε βράδυ στον ύπνο μου τον Όλυμπο.
Πότε σκέφτηκες για πρώτη φορά την ιδέα να ανέβεις στον Όλυμπο με αμαξίδιο;
Επειδή χτύπησα γυρνώντας από τον Όλυμπο, απ’ τις πρώτες μέρες στο νοσοκομείο το σκεφτόμουν και ξενέρωνα με την ιδέα ότι δεν θα μπορέσω να ανέβω ξανά στον Μύτικα. Η ειρωνεία είναι ότι τον πρώτο μήνα έβλεπα κάθε βράδυ στον ύπνο μου τον Όλυμπο. Έλεγα τότε, ότι αν χρειαστεί, θα νοικιάσω ελικόπτερο να με πάει (γέλια).
Στην ουσία, ήταν όνειρο ζωής για μένα να ανέβω ξανά στα ψηλά του Ολύμπου. Από τότε που τράκαρα, πάω κάθε χρόνο στον Όλυμπο, σε χαμηλότερα υψίπεδα, αλλά δεν μου έφτανε. Ήθελα να βρω τρόπο ν’ ανέβω ψηλότερα. Το 2011, παρέα με την κοπέλα που ήμουν τότε, βρήκα μονοπάτι για το Σκολειό, τη δεύτερη σε ύψος κορυφή του Ολύμπου και μονολογούσα «Δύσκολο, αλλά -πού ξέρεις- κάποια μέρα ίσως». Ήταν η αρχή του ονείρου για μένα.
Το ντοκιμαντέρ απευθύνεται σ’ αυτούς που δεν το βάζουν κάτω, που αγωνίζονται, σε ανθρώπους με αναπηρία και μη, φυλακισμένους, ταλαίπωρους της ζωής, πρόσφυγες, ψυχικά ασθενείς και γενικά σε όσους η παλιοκοινωνία έχει πετάξει στο περιθώριο
Γιατί είχε σημασία για σένα αυτή η προσπάθεια; Πέρα από μια προσωπική επιθυμία, είχε και κάποιον ευρύτερο συμβολισμό;
Αρχικά, ήταν όνειρο ζωής για μένα. Ο λόγος που δέχτηκα να γυρίσουμε όλη τη φάση σε ντοκιμαντέρ, όπως και να μιλήσω στο VICE -παρεμπιπτόντως, κάμερες και ΜΜΕ είναι τα χειρότερά μου-, ήταν για να μοιραστώ το όνειρο και την όλη προσπάθεια με τον κόσμο. Πιστεύω πως τέτοιες φάσεις καλό είναι να μοιράζονται και ο καθένας να παίρνει το μάθημά του. Να τονίσω ότι όλο το εγχείρημα ήταν αποτέλεσμα αλληλεγγύης. Η φάση έγινε από πολλούς ανθρώπους μαζί.
Αν δεν είχα κόσμο να με υποστηρίξει, απλώς δεν θα είχε συμβεί. Στην ουσία, το ντοκιμαντέρ απευθύνεται σ’ αυτούς που δεν το βάζουν κάτω, που αγωνίζονται με τα καθημερινά προβλήματά τους, είτε τα έχουν επιλέξει είτε όχι, ανθρώπους με αναπηρία και μη, φυλακισμένους, ταλαίπωρους της ζωής, πρόσφυγες, ψυχικά ασθενείς και γενικά σε όσους η παλιοκοινωνία έχει πετάξει στο περιθώριο.
Τι είδους προετοιμασία χρειάστηκε να κάνεις, για να το πετύχεις;
Κάποιοι δικοί μου νόμιζαν ότι θα κάνω όλη μέρα βάρη, ότι θα προσέχω τη διατροφή μου, ότι θα ελαττώσω το κάπνισμα κτλ (γέλια). Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έκανα. Η βασική καθημερινή γυμναστική μου ήταν απλά η καθημερινή μου κίνηση με το καροτσάκι στη ζούγκλα της Αθήνας, επειδή, πέρα απ’ την πλάκα, πιο εύκολα πας με καροτσάκι στον Όλυμπο, παρά στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Απλώς, η βασική μου εξάσκηση σε πραγματικές συνθήκες σε βουνό ήταν το χόμπι μου – να γυρνάω στα βουνά τις Αττικής, το ελεύθερο κάμπινγκ σε φαράγγια, ποτάμια, παραλίες και φυσικά στο καταφύγιο Χορτιάτη, όπου επί δύο χρόνια με τον Γιώργο και τη Σουζάνα, τα παιδιά του καταφυγίου, κάναμε εντατικές προπονήσεις σε συνθήκες ορειβασίας και αναρρίχησης.
Κοίτα, όλο αυτό πήρε τέτοιες διαστάσεις μέσω του Ίντερνετ, που δεν το περίμενα. Ήρθαν κοντά μου άνθρωποι που δεν είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου, που πίστεψαν σε μένα και μου έδωσαν την ώθηση να προχωρήσω, π.χ. το καταφύγιο Χορτιάτη, ορειβάτες, αναρριχητές, σπηλαιολόγοι. Φυσικά, ενίσχυσαν επίσης πολλοί, για να βγει ένα DIY ντοκιμαντέρ, επειδή, για να γίνει το ντοκιμαντέρ, το ρίξαμε στην τράκα και βοήθησαν πολλοί παράγοντες – απλός κόσμος μέσα απ’ το Ίντερνετ, οπαδοί ομάδων, χουλιγκάνοι, πάνκηδες, κόσμος του ευρύτερου χώρου τον Εξαρχείων, με συναυλίες-πάρτι.
Επίσης, εννοείται ότι υπάρχουν οι φίλοι και οι άνθρωποι μου που με στηρίζουν απ’ την πρώτη στιγμή του τροχαίου μου. Ούτως ή άλλως, μέσω της αλληλεγγύης μπορούμε να πετύχουμε πολλά, είναι κάτι που με δίδαξε ο δρόμος και το punk κίνημα.
