Λίγο πριν το 2019, η πιο θλιβερή χριστουγεννιάτικη ιστορία στην παγκόσμια λογοτεχνία , του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν συνεχίζει να μας συγκλονίζει…-Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή.

Είναι απόγευμα, έχει όμως ήδη νυχτώσει και κάνει πολύ κρύο. Έξω από ένα μεγάλο, εντυπωσιακό εμπορικό κέντρο σε προάστιο της Αθήνας, βρίσκεται κουλουριασμένο ένα κοριτσάκι. Είναι πανέμορφο… Τα μάτια της, όμως, δεν λάμπουν εδώ και καιρό… Κρυώνει… Πεινάει… Φοράει τριμμένα ρούχα και τρύπια παπούτσια. Δίπλα της μια μισοσκισμένη πλαστική σακούλα μεταφέρει τα λίγα υπάρχοντά της εδώ κι εκεί. Δεν έχει σπίτι. Εξαντλημένη αποκοιμιέται. Κάποτε, ίσως, έκανε ευχές και προσπαθούσε να ζεσταθεί. Τώρα όμως τα σπίρτα τέλειωσαν…

Επιλέγοντας εικονογραφημένα παραμύθια των Χριστουγέννων για τα παιδιά μου, παρατήρησα πως εκτός από “Το κοριτσάκι με τα σπίρτα”, στα περισσότερα υπάρχει ο Άγιος Βασίλης ο οποίος δεν θα ξεχάσει να επισκεφτεί όλα τα παιδιά του κόσμου σε κάθε μεριά του πλανήτη. “Προλαβαίνει και πηγαίνει σε όλα τα παιδάκια ο Άγιος Βασίλης, μαμά;”ρωτάει με έκπληξη ο γιος μου. Κοντοστάθηκα προς στιγμή. Να του έλεγα τη “φανταστική πραγματικότητα” ή τη σκληρή αλήθεια ;

Και όμως, εν έτει 2018, η πιο θλιβερή χριστουγεννιάτικη ιστορία στην παγκόσμια λογοτεχνία ” Το κοριτσάκι με τα σπίρτα”, συνεχίζει να υπάρχει ανάμεσά μας, παραμένοντας αγκάθι στην κοινωνική μας ευαισθησία.

“Το κοριτσάκι με τα σπίρτα” εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1845 και αφορά στα όνειρα και στην ελπίδα ενός ετοιμοθάνατου παιδιού. Πρόκειται για ένα μανιφέστο ενάντια στην παιδική εργασία και στην κοινωνική αδικία. Πίσω από το παραμύθι του Άντερσεν, σε όλες τις εποχές, υπάρχουν χιλιάδες παιδιά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη που βιώνουν την καθημερινή φρίκη. Είναι παιδιά που θεωρούνται “ακάλεστα” σε έναν κόσμο σκληρό που τους στερεί το χαμόγελο, την αθωότητα, την αγάπη, το όνειρο, τη ζωή.

Και ποιος δεν έχει παρατηρήσει στις μέρες μας παιδάκια καθισμένα στα πεζοδρόμια μεγάλων εμπορικών καταστημάτων με σκοπό να ζητήσουν βοήθεια ; Ποιός δεν έχει περάσει από γειτονιές και δεν έχει δει συνανθρώπους του να ψάχνουν στα σκουπίδια για τρόφιμα ή ρούχα ; Ποιός δεν έχει δει τις τραγικές εικόνες με τα προσφυγόπουλα να θαλασσοπνίγονται στα φουρτουνιασμένα νερά του Αιγαίου ; Κι αυτά δεν είναι παρά λίγα μόνο παραδείγματα της σκληρής πραγματικότητας που μόνο ως κοινωνική εξαθλίωση θα μπορούσε να περιγραφεί.

Κάποιος πρέπει να νοιαστεί  γι’ αυτά τα παιδιά. Να αλλάξει η ιστορία και να μην επιτρέπουμε να χάνονται άδικα, μέσα στην παγωμένη αλλαγή του χρόνου… Να δοθεί μια όμορφη έκβαση στην ιστορία του “βασανισμένου παιδιού” απαλλάσσοντάς το από το προδιαγεγραμμένο τέλος του. Ο εθελοντισμός θα μπορούσε, ίσως, να δώσει το έναυσμα για την έκλειψη της ανθρώπινης δυστυχίας.

 Όλοι μας, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο, μπορούμε να βοηθήσουμε. Αν σταματήσουμε να κρύβουμε τις ενοχές μας πίσω από την αδυναμία μας να παρέμβουμε, αν πάψουμε να κρατάμε τα μάτια μας ερμητικά κλειστά, ίσως κάποια μέρα η ιστορία του αγνού εκείνου πλάσματος από τα χρόνια του Άντερσεν, γίνει παρελθόν.

https://youtu.be/LWutLD9batY