Ο Αντώνης Στέλλας είναι ένας νέος άνθρωπος, μόνιμος κάτοικος της Σύρου. Από μικρή ηλικία, ο δρόμος της ζωής γι αυτόν δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με μεγάλες δυσκολίες και εμπόδια.

Το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε, δεν του επέτρεψε να έχει την φυσιολογική ζωή ενός παιδιού κι ενός έφηβου, ενώ έφτασε στο σημείο να «φλερτάρει» ακόμη και με το θάνατο, λόγω ενός μεγάλου όγκου που διαγνώστηκε στον εγκέφαλό του, γεγονός που τον ανάγκασε να υποβληθεί σε μια εξαιρετικής δυσκολίας επέμβαση το 2008, σε ηλικία μόλις 17 ετών.

Ο Αντώνης έπρεπε να διανύσει μια διαδρομή ανηφορική γεμάτη δυσκολίες, για να μπορέσει να σταθεί ξανά στο ύψους του, όρθιος και δυνατός. Εκτός από τα σοβαρά θέματα υγείας που τον συνόδευαν και έπρεπε να ακολουθεί πιστά ειδικές, απαιτητικές και επίπονες αγωγές και θεραπείες για να τα αντιμετωπίσει, έπρεπε να παλέψει και με την καταρρακωμένη ψυχολογία ενός νέου ανθρώπου που βίωνε μια τέτοια περιπέτεια και δε μπορούσε να γευθεί τις χαρές της ζωής.

Δίπλα του, είχε κάποιους ανθρώπους που δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ και ήταν οι φύλακες άγγελοι του, αυτοί που όσο χαμηλά κι αν έπεφτε, πάντα του έδιναν ώθηση και κουράγιο να σηκωθεί και να παλέψει. Ο λόγος για τους γονείς και τον αδερφό του.

Όσο δύσκολες κι αν ήταν οι καταστάσεις, τα χρόνια που κύλησαν αποτέλεσαν έναν καλό σύμμαχο για τον Αντώνη, ο οποίος κατάφερε με υπομονή και μεγαλείο ψυχής να κερδίσει το μεγάλο στοίχημα της ζωής.

Πλέον, η κατάσταση της υγείας του είναι αισθητά βελτιωμένη, ο Αντώνης απασχολείται σε πρόγραμμα Κοινωφελούς Εργασίας του ΟΑΕΔ, ενώ μέσα στο σκοτεινό μονοπάτι που διάβηκε, φάνηκε μια ακτίνα που έδωσε φως και λάμψη τη ζωή του. Αυτή η ακτίνα ήταν ο χορός, μέσα από τον οποίον, ο Αντώνης κέρδισε ξανά τη χαμένη αυτοπεποίθησή του, βρήκε τον εαυτό και κάνει ξανά όνειρα για ένα πιο όμορφο μέλλον.

Αξίζει να διαβάσετε παρακάτω τη συγκινητική ιστορία ζωής του Αντώνη όπως ο ίδιος θέλησε να δημοσιοποιήσει αναρτώντας την στα social media μαζί με το βίντεο που ακολουθεί:

Γεια σας το όνομά μου είναι Αντώνης Στέλλας και έχω μεγαλώσει σε ένα μικρό αλλά πανέμορφο νησάκι, ονοματι Σύρος το οποίο βρίσκεται στο Αιγαίο πέλαγος!

Στις 8 Μάρτιου 2008 είχα μια πολύ επικίνδυνη και σοβαρότατη επέμβαση και μου δόθηκε από τους γιατρούς 1 στις 3 πιθανότητες να επιβιώσω! Είχα έναν αρκετά μεγάλο όγκο στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, συγκεκριμένα στην παρακεφαλιδα! Κατά την διάρκεια της επέμβασης οι γιατροί βρήκαν ότι ο όγκος ήταν πολύ μεγαλύτερος από ο,τι φαινόταν στον μαγνητικό τομογράφο.

Ο όγκος ήταν 4×3,8 εκατοστά σχεδόν σαν ένα πορτοκαλί!! Ήταν τόσο μεγάλος και επικίνδυνος που είχε εξαπλωθεί σε όλο το πίσω μέρος του κεφαλιού μου! Οπότε ο γιατρός και η ομάδα του για 15 ώρες προσπάθησαν να τον αφαιρέσουν κομμάτι, κομμάτι! Ήμουν στην εντατική για μια μέρα σε τεχνητό κώμα σχεδόν σαν νεκρός. Μόλις ξύπνησα ήμουν σχεδόν τυφλός( τα πάντα ήταν θολά), τελείως παράλυτος(δεν μπορούσα να κουνηθώ ούτε λίγο),δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου, μου ήταν αδύνατο ακόμη και να αναπνεύσω! 0 ισορροπία, 0 δύναμη (σωματική και πνευματική) και μια μεγάλη πιθανότητα καθόλου επιβίωσης.

Μετά από 5 μήνες σκληρής φυσικοθεραπείας, εργοθεραπειας, λογοθεραπειας, υδροθεραπειας, ρεφλεξολογιας, βοτανοθεραπειας, αρκετή ψυχολογική υποστήριξη , κατάφερα να περπατήσω!

Αδυνατούσα να καταλάβω και να συνειδητοποιήσω τι μου είχε συμβεί. Ήμουν μόλις 17 χρόνων και το μυαλό ήταν εστιασμένο σε αλλά πράγματα…( κοπέλες)!! Οι περισσότεροι φίλοι μου με άφησαν μόνο μου και είχα μόνο την στήριξη των γονιών μου και του αδερφού μου. Εκείνοι ήταν μαζί μου από την αρχή και δεν βρισκω τρόπο να τους ευχαριστήσω αρκετά.

Η κοινωνία μου φέρθηκε σαν να είμαι ικανός για το τίποτα και ήμουν απίστευτα απογοητευμένος. Τόσο πολύ λυπημένος που αρκετές φορές έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει γοερά (δεν υπάρχει καμία ντροπή στο κλάμα).

Κοιτούσα παιδιά της ηλικίας μου να παίζουν ποδόσφαιρο και ζήλευα τόσο που δεν μπορούσα να συμμετέχω.. Έγινα ακόμη πιο σκληρός με τον εαυτό μου. Είχα πάψει να έχω αυτοπεποίθηση και πίστη στον εαυτό μου.

Για αρκετά χρονιά συνέχισα την σκληρή δουλειά μου και έβλεπα αρκετή πρόοδο. Μέχρι που η μέρα που περίμενα πως και πως ,είχε φτάσει!! 23 Σεπτέμβριου 2017! Έκανα ένα τεράστιο βήμα! Άρχισα να χορεύω!! Κάνω τους χορούς που πραγματικά απολαμβάνω όπως bachata,rumba,salsa etc. Όπως μπορείτε να καταλάβετε, από το σημείο που μου ήταν αδύνατο να κουνηθώ στο σημείο να κάνω στροφές, ήταν απλά ένα απίστευτο άλμα για μένα και έγινα απίστευτα συναισθηματικός!!

Ο χορός στα αλήθεια με βοήθησε να έχω αυτοπεποίθηση, πίστη στον εαυτό μου και μια καλύτερη ισορροπία! Δεν σας κρύβω ότι ακόμη χάνω την ισορροπία μου και πέφτω αλλά σηκώνομαι σκεπτόμενος ότι χορεύω, ότι κάνω ο,τι θέλω και ότι έχω νικήσει!!

Ακόμα και η οικονομία είναι χαλιά και η χωρά μου δέχεται ισχυρά χτυπήματα και όλοι μας περνάμε δύσκολες στιγμές, έχω την ευκαιρία να συναντώ και να βλέπω τόσους συνανθρώπους μου κάθε μέρα! Η πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων μου χαρίζει ένα μεγάλο και ζεστό χαμόγελο και αυτή η μικρή κίνηση μου χαρίζει τόση δύναμη!! Είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας!!!!