Η κυρία Μαρία ήταν μια γυναίκα… πρόσχαρη, καλοσυνάτη, που αγαπούσε τους ανθρώπους και συμμεριζόταν τον πόνο τους.

Γέννησε 21 παιδιά και πέρασε φτώχειες, πείνες και ταλαιπωρίες. Στο χωριό όλοι την εκτιμούσαν και μιλούν με τα καλύτερα λόγια για εκείνη, κανείς δεν την έχει ξεχάσει.

Το τέταρτο παιδί της, ο κύριος Σταύρος …

Είναι ένας πολύ ευγενικός και ταπεινός άνθρωπος. Δεν θέλει να προσβάλει κανέναν, ούτε και να ενοχλεί. Αγαπά όλους αλλά εμπιστεύεται ελάχιστους και δεν κάνει κακό σε κανέναν. Είναι ένας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος που μπορεί να βασανίστηκε πολύ στη ζωή του, είχε όμως δίπλα του μια σπουδαία μάνα…

Ο κύριος Σταύρος Κότα αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 24/1/1946 και είμαι από το Λιοπέτρι. Η μάνα μου γέννησε 21 παιδιά αλλά σήμερα ζούνε μόνο τα 17. Τα δυο πέθαναν λίγες μέρες μετά τη γέννηση τους και ένα γεννήθηκε νεκρό. Ο ένας μας αδελφός πέθανε πρόσφατα, υπέστη καρδιακή ανακοπή.

Είμαι ο τέταρτος στη σειρά και ο πατέρας μου με έβγαλε από το σχολείο πριν καν τελειώσω την πρώτη δημοτικού. Έπρεπε να δουλέψω για να βοηθήσω οικονομικά την οικογένεια μου. Στην αρχή σαν μισταρκός (λεγόταν το άτομο που δούλευε σε ξένη περιουσία σαν υπηρέτης και εκτελούσε χειρονακτικές δουλειές) και μετά σαν εργάτης, μέχρι που στα 30 μου, κατάφερα να αποκτήσω το δικό μου κοπάδι. Έκανα φοβερές οικονομίες και κάθε φορά αγόραζα ένα πρόβατο. Στην αρχή είχα μονό 2, μετά από λίγα χρόνια έγιναν 50 και σήμερα έχω 300 ζώα.

Περάσαμε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, γεμάτα φτώχεια και δυσκολίες. Ο πατέρας μου αγόραζε ψάρια και τα πουλούσε στις γειτονιές, είχε και λίγα πρόβατα αλλά τα χρήματα που έβγαζε ήταν πολύ λίγα και δεν έφταναν. Τις περισσότερες φορές δεν είχαμε ούτε ένα κομμάτι ψωμί να φάμε, πεθαίναμε από την πείνα και πολλά βράδια κοιμόμασταν νηστικοί. Καιγόταν η ψυχή μου κάθε φορά που έβλεπα την μάνα μου στεναχωρημένη που δεν είχε τίποτα να μας μαγειρέψει.

Ήμουν 12 ετών τότε και θυμάμαι ένα απόγευμα, ρώτησα την μάνα μου τι είχε να φάμε, μόλις είχα σχολάσει από τη δουλειά και πεινούσα πολύ. Εκείνη μου απάντησε: «Να πας να κοιμηθείς, να ξεκουραστείς λίγο γιε μου και όταν ξυπνήσεις θα έχω έτοιμο το φαί». Έπειτα είπε στα μικρά: «Να κοιμηθείτε και εσείς και όταν ξυπνήσετε όλοι, θα έχει ψηθεί το φαί». Το βράδυ την άκουγα που έκλαιγε και το πρωί όταν άνοιξα την κατσαρόλα, είδα ότι μέσα είχε μόνο νερό. Φανταστείτε πόση στεναχώρια είχε στη ψυχή της εκείνη τη στιγμή αυτή η γυναίκα…

Ήταν ένα πολύ βασανισμένο πλάσμα η μάνα μου. Υπέφερε πολύ στη ζωή της μέχρι να μας μεγαλώσει. Ήταν από τις γυναίκες όμως που αξίζει να θαυμάζει κανείς, εργατική και πολύ καλή μάνα. Ήθελε να βοηθάει όλο τον κόσμο και στο χωριό όλοι την εκτιμούσαν.

Γεννήθηκε στο Λιοπέτρι όπως και ο πατέρας μου. Παντρεύτηκε 15 χρονών και ήταν ξανά έγκυος την ίδια περίοδο που ήταν και η γυναίκα μου, πήγαιναν μαζί στον γιατρό. Στο νοσοκομείο όταν τις έβλεπε ο κόσμος, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι επρόκειτο για νύφη και πεθερά αλλά για δυο έγκυες φίλες και περίμεναν μαζί τον γιατρό να τις εξετάσει. Η μάνα μου περίμενε παιδί αλλά ταυτόχρονα και εγγόνι. Γέννησε πρώτα εκείνη και λίγες μέρες αργότερα, η γυναίκα μου.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών η μάνα μου και τα περισσότερα από τα αδέλφια μου, ζούνε στο εξωτερικό. Ο μεγάλος μας αδελφός είναι σήμερα 76 ετών και ο μικρός 50. Όλες εκείνες οι εικόνες είναι ακόμα ζωντανές μέσα μου…

Πιτσιρίκια όταν παίζαμε και τσακωνόμασταν, το σπίτι μας που ήταν γεμάτο κρεβάτια και οι παιδικές φωνές, τρυφερές και τρεμουλιαστές σαν ψεύτικες.