Πριν ξεκινήσω το άρθρο, να ενημερώσω όσους το διαβάσουν, πως κάποιες εικόνες που θα δείτε στα βίντεο, είναι σκληρές. Αυτές τις “σκληρές” εικόνες, τις απαθανατίζει η Άδα, μητέρα του 20χρονου Γιάννη, για να τις δείξει και να δώσει κουράγιο σε οικογένειες, που έχουν ως μέλος τους ένα αυτιστικό παιδί…

Καθημερινά ανεβάζει μέσα από την σελίδα της στο facebook (δείτε ΕΔΩ) την ζωή της με τον Γιάννη. Κάποιες φορές, οι εικόνες είναι τόσο “ωμές” και συγκλονιστικές, που για να τις κατανοήσουμε όσοι δεν ζούμε στη καθημερινότητά μας τέτοιες καταστάσεις, χρειάζεται να δούμε και δεύτερη φορά το βίντεο. Δείτε κάποιες από τις στιγμές του Γιάννη πιο κάτω:

https://www.facebook.com/yiannislifestories/videos/352333598547524/?t=2

Σήμερα ήταν ανήσυχος..

Η διαδικασία για το σχολείο έγινε γρήγορα..τα βήματα που κάνουμε είναι πάντα με την ίδια σειρά ώστε ο ίδιος να διευκολύνεται.Σηκώνεται,πίνει χυμό,πάει τουαλέτα,ντύνεται,τρώει το ψωμί στον καναπέ,πλένει δόντια,βάζει παπούτσια.

Κατεβήκαμε πιό νωρίς στη στάση.
Είχε λίγα νεύρα..Μιλήσαμε για τις βαλίτσες και τους μήνες έως τον Δεκέμβριο.Δεν ήθελε άλλο το βίντεο σήμερα.

Ήρθε το σχολικό αλλά ο Γιάννης δεν έμπαινε αν δεν του έλεγα ξανά και ξανά τα λόγια “βαλίτσες τον Δεκέμβριο”

Μου έπιανε και το πρόσωπο ώστε να τα πω σωστά τα λόγια.
Φοβόμουν από μέσα μου που ήταν τόσο κοντά στο πρόσωπο μου..μη με χτυπήσει όπως παλιά με κουτουλιά Ζιντάν..

Ο συνοδός,που κι αυτός έχει φάει κουτουλιά από τον Γιάννη και του έσκισε το φρύδι..άγιος άνθρωπος..προσπαθούσε να τον βάλει μέσα στο σχολικό.
Μια κυρία μας κόρναρε από πίσω με μανία..Ο Γιάννης με τον θόρυβο αναστατωνόταν πιό πολύ..Εγώ έλεγα το ποίημα μου..

Φώναξα στην κυρία ότι είναι παιδιά με ειδικές ανάγκες.Ζήτησε συγνώμη.
Είπα τα λόγια μου ξανά.Μπήκε μέσα ο Γιάννης.
Ουφ..

https://www.facebook.com/yiannislifestories/videos/346745865772964/?t=13

Όταν ο Γιάννης ήταν σχεδόν 2 ετών και περνούσαμε τη διαδικασία διάγνωσης του αυτισμού,απαντούσα σε δεκάδες ερωτήσεις σε ψυχολόγους,παιδοψυχιάτρους,λογοπαιδικούς κ αναπτυξιολόγους.

Απ´όλες τις ερωτήσεις θυμάμαι πολύ έντονα δύο.Η πρώτη που την θεωρώ έως και σήμερα προσβλητική κ αν με διαβάζει κάποιος ειδικός τον παρακαλώ να την βγάλει από το ερωτηματολόγιο..”αν επιθυμούσα την εγκυμοσύνη”

Δηλαδή αν δεν την επιθυμούσα αυτό φταίει που ο Γιάννης είναι αυτιστικός;Κατανοώ ότι η επιστήμη είναι πολύ μακριά από την διάγνωση του αυτισμού αλλά αυτήν την ερώτηση τη θεωρώ αβάσιμη και δημιουργεί ενοχές στους γονείς ακόμα και αν την ήθελαν την εγκυμοσύνη.

Και η δεύτερη ήταν “είναι ικανός να πηρουνίσει ή κουταλιάσει το φαγητό του”;
Αυτή η ερώτηση με σκίαζε για πολλά χρόνια.Προσπάθησα πολύ ώστε ο Γιάννης να τρώει μόνος του χωρίς να τον ταίζω.

Και κάθε φορά που τον βλέπω να το κάνει θα έχω αυτό το flashback.

https://www.facebook.com/yiannislifestories/videos/345765122537705/?t=0

Πάει και η μαύρη γάτα θα την ξεκάνει κι αυτή!
Πάει 100 φορές από πάνω της,της μουρμουράει,της λέει “μου-ι-τσέ” και την ζουλάει γελώντας!
Η γάτα στην ίδια θέση,μουλάρα!
Μετά είπε στον αέρα δηλαδή στον εαυτό του “θες ταξί” αλλά δεν το πρόλαβα στο βίντεο!

https://www.facebook.com/yiannislifestories/videos/341778046269746/?t=0

Η Κυριακάτικη συζήτηση με τον Γιάννη!

Αυτός τον χαβά του με το ταξίδι προς τον πατέρα του,που αργεί ακόμα..,μου πετάει κ ένα καράβι..μπας και γίνει πάλι καλοκαίρι..!

Ο Αποστόλης είναι ο δάσκαλος του.

Εγώ τελευταία έρχομαι στον κατάλογο των προσδοκιών του Γιάννη κ μόνο αν έχω να προσφέρω μπισκότα Oreo ή Goodys!

https://www.facebook.com/yiannislifestories/videos/336761273438090/?t=0

Ο Γιάννης έχει ελάχιστο λόγο και όταν κλαίει ξαφνικά δεν μπορεί να μου εξηγήσει το γιατί.
Μπορεί να σας φαίνεται λυπηρό αλλά εμείς μετά από 19 χρόνια το έχουμε συνηθίσει κι αυτό.

Απλά του συμπαραστέκομαι όσα δευτερόλεπτα μ´αφήνει να τον ακουμπάω και να τον χαιδεύω.
Έχω καταλάβει ότι με μιά τσίχλα του περνάει το κλάμα.
Μήπως να το εφαρμόσουμε όλοι μας..;;

https://www.facebook.com/yiannislifestories/videos/335556216891929/?t=0

Ο συνοδός του Γιάννη στο ταξίδι μου είπε ότι τα αισθητηριακά του ήταν πολύ έντονα.
Να εξηγήσω τι είναι αυτό.Οι αυτιστικοί συνήθως:
-Δεν είναι σε θέση να ανεχθούν λαμπερά φώτα και δυνατούς θορύβους όπως οι σειρήνες ασθενοφόρων.
-Αρνούνται να φορέσουν ρούχα γιατί τα αισθάνονται κνησμώδη ή ενοχλητικά, ακόμη και μετά την κοπή όλων των ετικετών και των σημάτων – ή παπούτσια, επειδή τα αισθάνονται «πάρα πολύ σφιχτά».
-Αποσπάται η προσοχή τους από θορύβους του περιβάλλοντος που οι υπόλοιποι δεν φαίνεται να ακούν.
-Φοβούνται το αιφνίδιο άγγιγμα και αποφεύγουν τις αγκαλιές και τα χάδια, ακόμη και με οικείους τους ενήλικες.
-Έχουν μια συνεχή ανάγκη να αγγίζουν ανθρώπους ή υφές, ακόμη και όταν δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό.
-Έχουν εξαιρετικά υψηλή αντοχή στον πόνο.
-Δεν κατανοούν τη δύναμη τους.
-Απολαμβάνουν τα δυνατά σφιξίματα, όπως τις σφιχτές αγκαλιές με το αρκουδάκι τους.
-Λαχταρούν τη γρήγορη, περιστροφική και / ή έντονη κίνηση

Το βίντεο είναι στο ταξί από το αεροδρόμιο στο σπίτι όπου ο Γιάννης πάνω από 50 φορές έβγαλε τη μπλούζα του,έβγαλε το παπούτσι του κ την κάλτσα του και αφού έγλυψε την πατούσα του την ακούμπαγε στο κρύο τζάμι!

Ευτυχώς ο ταξιτζής είναι δικός μου άνθρωπος και ήταν totally cool!
Όσο για μένα..είχα σκάσει στα γέλια στο πίσω κάθισμα.

https://www.facebook.com/yiannislifestories/videos/330900920690792/?t=0

Ο Γιάννης με τον πατέρα του έχουν πάει για μεσημεριανό φαγητό!

Τρώει ομελέτα!Μπορεί σε εσάς να είναι κάτι καθημερινό αλλά εμείς έχουμε φτύσει αίμα.
Οι αυτιστικοί είναι περίεργοι με τις γεύσεις.Για πάρα πολλά χρόνια ο Γιάννης έτρωγε 3 πράγματα:άσπρα μακαρόνια,ρύζι,μπιφτέκια.

Γύρω στα 8 του θυμάμαι μάσησε κρέας..και έκανα πάρτυ γιατί επιτέλους θα μπορούσα να παραγγείλω κανά σουβλάκι ντελίβερι και να μην μαγειρέψω!

Από ποτά έπινε μόνο χυμό ροδάκινο life..πολύ έχω ταλαιπωρηθεί με αυτή τη μάρκα που άλλαζε όλο συσκευασία και ο Γιάννης δεν αναγνώριζε το μπουκάλι κ δεν τον επίνε τον καινούργιο…

Στη Σιγκαπούρη όμως πίνει μόνο στημένη λεμονίτα.Κάθε χώρα το ποτό της!

Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις για την Άδα, τον Γιάννη και τον αγώνα τους. Προτίμησα να δείξω τα βίντεο. Δεν κρύβω, ως πατέρας τριών παιδιών, πως η Άδα μου άλλαξε κάποιες φιλοσοφίες 40 σχεδόν ετών. Δεν ξέρω τι νιώθω ακόμα, γιατί μόλις πριν μια ώρα έπεσε στην αντίληψή μου η σελίδα της στο facebook, αλλά σίγουρα κάτι μου άλλαξε.

Κατ’ αρχήν, ένιωσα κατευθείαν την ανάγκη να φτιάξω αυτό το άρθρο, για να γνωρίσουν την Άδα και τον Γιάννη όσο περισσότερες οικογένειες με αυτιστικά μέλη υπάρχουν στην Ελλάδα και Κύπρο.

Κατά δεύτερον, λάτρεψα τον Γιάννη. Γιατί κάνει τον αγώνα του. Γιατί επιμένει. Γιατί είναι ο “Γιάννης μας”.

Κατά τρίτον, υποκλίνομαι στην Άδα. Δεν την ξέρω προσωπικά. Αλλά υποκλίνομαι. Νιώθω απέραντο σεβασμό στη δύναμη που έχει. Για την ακρίβεια, τη ζηλεύω για τη δύναμη που έχει. Όταν εγώ, εσύ που ενδεχομένως διαβάζεις το άρθρο και χιλιάδες άλλοι συνάνθρωποί μας, λυγίζουμε σε μια οικονομική δυσκολία ή έναν απλό τραυματισμό και δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε, πρέπει όλοι να σκεφτόμαστε την Άδα. Που 18 σχεδόν χρόνια (αφού διαγνώστηκε ο αυτισμός στον Γιάννη), κάνει έναν αγώνα δρόμου καθημερινά. Κυριολεκτικά αγώνα δρόμου. Που δεν της επιτρέπει να αρρωσταίνει, να λυγίζει, να το βάζει κάτω.

Υποκλίνομαι, σε όλες αυτές τις οικογένειες που ζουν καθημερινά όσα βιώνει και η Άδα. Απλά  σεβασμός…