Γυάλισε το χαλύβδινο δίκαννό της, το έσπασε στα δύο πάνω στο δεξί ώμο της. Δεν είχαν άλλους ξερούς ήχους να δώσουν οι κάννες του. Ήταν η ώρα που έμπαινε στη μεγάλη σάλα των Ολυμπιακών Αγώνων. Η Εμμανουέλα Κατζουράκη έγινε 5η Ολυμπιονίκης στο σκιτ, έπειτα από μια διετία φωτιά και σίδερο.

Αυτό το κορίτσι βγήκε ζωντανό από το τρένο που έγινε ο τάφος 57 ψυχών στα Τέμπη, το Φεβρουάριο του 2023. Δεν μιλάει για την τραγωδία που βύθισε σε αξεπέραστο πένθος το πανελλήνιο. Ένα πράγμα ζήτησε μόνο: όλοι να σπεύσουν να δώσουν αίμα για όσους νοσηλεύονταν. Άλλη λέξη δεν ξαναείπε.

Είχε κατέβει στην Αθήνα εκείνες τις ημέρες για κάποιες υποχρεώσεις της στη σκοποβολή κι αποφάσισε να επιστρέψει με το μοιραίο τρένο στη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να συνεχίσει τα μαθήματά της στη Φαρμακευτική σχολή. Γλίτωσε με ένα διάστρεμμα στα πόδια. Όμως, τα εσωτερικά τραύματά της ήταν πιο βαθιά, όπως εξήγησε ο προπονητής της Γιώργος Σαλαβαντάκης.

Λίγες μέρες μετά την τραγωδία αποφάσισε να ταξιδέψει στην Ντόχα, για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο Γιώργος Σαλαβαντάκης δεν την πίεσε. Της έδωσε το ελεύθερο να αποφασίσει.

“Δεν είναι καλά. Προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της. Της είπα ότι δεν με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, να κάνει ό,τι εκείνη νιώθει καλύτερο. Δεν μιλάει καθόλου, επέλεξε να μείνει σιωπηλή, το περνάει μόνη της. Δεν μπορούμε να την πιέσουμε. Μακάρι να το ξεπεράσει γρήγορα, όσο εφικτό είναι αυτό“, έλεγε τότε ο προπονητής της για όσα βίωνε η αθλήτριά του.

Εντέλει η Χανιώτισσα σκοπεύτρια και ο συντοπίτης προπονητής της μπήκαν στο αεροπλάνο για τους αγώνες.

“Δεν με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, με ενδιαφέρει η ψυχική της ηρεμία“, επεσήμανε ο κόουτς. Και είναι λογικό. Τι απαιτήσεις να έχεις από ένα κορίτσι που επέζησε από αυτόν τον εφιάλτη; Θες μόνο να επαναφέρει το μυαλό της από το θάνατο στη ζωή.

Η Έμμα έκανε περισσότερα. Το δικό της φάρμακο ήταν το σκιτ. Πρόκειται για ένα αγώνισμα της σκοποβολής, στο οποίο οι σκοπευτές σημαδεύουν πήλινους κινούμενους στόχους, τους οποίους αποκαλούν “πιάτα”. Κάτι σαν ιπτάμενοι δίσκοι, δηλαδή.

Το αγώνισμά της και το όνειρο της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού την κράτησαν σε εγρήγορση και πέντε μήνες μετά την τραγωδία κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Αζερμπαϊτζάν, ισοφαρίζοντας το δικό της πανελλήνιο ρεκόρ (123/125).

Με αυτή τη διάκριση εξασφάλισε το “εισιτήριό” της για το κορυφαίο αθλητικό γεγονός. Έκτοτε, κρέμεται στο λαιμό της ένα χρυσό μενταγιόν με τους πέντε Ολυμπιακούς Κύκλους. Άρχισε να τους ονειρεύεται από τη στιγμή που είδε την Άννα Κορακάκη να κατακτά χρυσό και χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο στο Ρίο. Τότε, είπε θέλω κι εγώ αν φτάσω εκεί.

Ένα χρόνο πριν είχε αρχίσει την σκοποβολή στο σκοπευτήριο των Χανίων, όπου την οδήγησαν απρόθυμα οι γονείς της. Αρχικά δοκίμασε την τύχη της στο πιστόλι. Δεν της άρεσε κι ύστερα κράτησε στα χέρια της το δίκαννο. Έρωτας με την πρώτη ματιά λέγεται αυτό που της συνέβη και ας μην ανέβει ποτέ στο ράφι με τα Άρλεκιν.

Έκτοτε ξοδεύει περίπου από 25.000 έως 50.000 φυσίγγια μιας χρήσης ετησίως, σημαδεύοντας πήλινα πιατάκια. Και δεν είναι εύκολο. Το αγώνισμά της απαιτεί περιφερειακή όραση, ταχύτητα και καλή φυσική κατάσταση, δεδομένου ότι πρέπει να έχει ανοιχτό το δίκαννό της μέχρι να εκτοξευθεί ο στόχος. Αυτό σημαίνει ότι μετά το οπλίζει, σημαδεύει, ρίχνει και πρέπει να είναι εύστοχη με την πρώτη διότι επιτρέπεται μόλις μία βολή ανά στόχο.

Δύσκολο; Υπερβολικά, αν σκεφτείς ότι για να βρεθεί μια αθλήτρια στον τελικό θα πρέπει να αστοχήσει το πολύ σε τέσσερα από τα 125 δισκάκια που θα περάσουν μπροστά της στα 25 μέτρα.

Πρόκειται για αγώνισμα που γίνεται σε ανοιχτό χώρο και γι’ αυτό το λόγο προπονείται σε όλες τις καιρικές συνθήκες και ώρες ώστε να σημαδεύει σωστά με ήλιο, κόντρα ήλιο, συννεφιά, αέρα, βροχή. Με τον αέρα και τη βροχή οι στόχοι δεν έχουν πάντα την αναμενόμενη κίνηση, συνεπώς πρέπει να είναι καλά προπονημένη σε τέτοιες συνθήκες, ώστε να αυξήσει τις πιθανότητες ευστοχίας.

Προπονείται αρκετά και στο γυμναστήριο. Στόχος της σε αυτό το χώρο είναι να δημιουργήσει μυϊκή μνήμη με ασκήσεις που προσομοιάζουν στις κινήσεις που κάνει στον αγώνα.