Του Δημήτρη Αντωνίου όπως ανήρτησε σε δημόσιο ποστ του, εδώ https://www.facebook.com/dimitrisantoniou.gr/posts/2722847631358174

Σε καιρούς, σαν τους τωρινούς, που ψάχνει ο κόσμος (προφανώς όχι όλοι) αφορμές να μαλώσει για τα πάντα, νιώθω ότι είναι χρέος μας να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να συμφωνήσουμε στα βασικά και αυτονόητα.

Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού. Ήμουν δεκαεφτά χρονών, λίγους μήνες πριν είχε συμβεί το τροχαίο ατύχημα και κάθε μέρα ήταν ένας αγώνας επιβίωσης. Δεν με ένοιαζε ποιος τηλεφωνούσε και τι ήθελε. Έτσι και με αυτό το τηλεφώνημα. Μου ήταν αδιάφορο

Η μητέρα μου ήταν μπερδεμένη. Ήθελε να χαρεί, αλλά δεν είχε μείνει κουράγιο. Και ζώντας μέσα στα νοσοκομείο όλους αυτούς τους μήνες και βλέποντας ανθρώπους να φεύγουν τόσο εύκολα κάθε μέρα, δύσκολα να πιστέψεις ότι μια ζακέτα μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Αυτό αφορούσε το τηλεφώνημα. Κάποιες καλοπροαίρετες κυρίες της εκκλησιαστικής κοινότητας είχαν βρει τρόπο να μου φέρουν στο σπίτι τη ζακέτα του Παϊσιου να τη φορέσω για να σηκωθώ απ’ το αμαξίδιο και να θεραπευτώ.

Κάθε ελπίδα ήταν καλοδεχούμενη. Αλλά κι εγώ δεν είχα κάτι να πω, ούτε θετικό ούτε αρνητικό. Ήμουν τόσο καταπονημένος που απλά έλεγα «κάντε ότι θέλετε».

Και αυτό έκαναν. Δεν θυμάμαι ώρα και μέρα, απλά θυμάμαι δυο μαυροντυμένες κυρίες να μου φοράνε τη ζακέτα και να περιμένουν. Περίμεναν αυτές, περιμέναμε και εμείς. Αφού δε σηκωνόμουν στα επόμενα 10 λεπτά, μου είπαν πως ίσως η χάρη του αγίου θέλει χρόνο να κάνει το θαύμα της και πήραν τη ζακέτα γιατί έπρεπε να την πάνε και σε άλλους ανθρώπους που την χρειάζονταν.

Μερικά χρόνια μετά, ένας οικογενειακός φίλος μου έφερε δώρο ένα βιβλίο που αφορούσε λόγια και σκέψεις του Παϊσιου.

Δεν ηταν από τα βιβλία που θα διάβαζα ευχαρίστως αλλά λόγω της εμπειρίας μου με τη ζακέτα, δοκίμασα να το ξεφυλλίσω. Το μάτι μου έπεσε σε κάποια αφήγηση του γέροντα για κάποιον που τον επισκέφτηκε γιατί χρειαζόταν τις συμβουλές του, γιατί αντιμετώπιζε διάφορες δυστυχίες. Φεύγοντας ο επισκέπτης, παρακάλεσε τον Παίσιο να του δώσει μια κλωστή από τη ζακέτα του, για να πάρει λίγη από τη χάρη του ή την ευλογία του, δεν θυμάμαι τις ακριβείς λέξεις. Αυτό που θυμάμαι είναι τον γέροντα να ταράζεται στο άκουσμα αυτής της έκκλησης και να απαντάει ξεκάθαρα.

«Αυτά δεν είναι πράματα του θεού. Αν θες την ευλογία, να κάνεις καλές πράξεις για το συνάνθρωπο σου και να προσεύχεσαι και να αφήσεις τη ζακέτα μου ήσυχη.»

Από τότε θεωρώ το γέροντα Παϊσιο φίλο μου.

Σκοπός της ανάρτησης δεν είναι να συζητήσουμε τι είναι αλήθεια ή ποιος ήταν ο Παίσιος ή αν η σειρά είναι πετυχημένη ή αν είναι αποδεκτή.

Τα παραπάνω λόγια τα διάλεξα προσεκτικά στη προσπάθεια μου να εκφράσω την πολύ προσωπική μου άποψη ότι η καλοσύνη και η χριστιανοσύνη δεν θα έπρεπε να ‘’μετριούνται’’ με θεωρητικά επιχειρήματα και γνώσεις αλλά με αληθινά καλές πράξεις. Εκεί έξω έχουμε γεμίσει με κριτές που είναι έτοιμοι να σε πετροβολήσουν στο όνομα της αλήθειας τους, αλλά ανθρώπους που βοηθούν, προσφέρουν και αγαπούν, θέλει κόπο να τους βρεις.

Ας συμφωνήσουμε λοιπόν σε αυτό, ας διαλέξουμε ποιοι θέλουμε να είμαστε και μετά ευχαρίστως να συζητήσουμε και τα υπόλοιπα. Γνώμη μου.