Μετά την τεράστια επιτυχία και τα αλλεπάλληλα sold out που σημείωσε κατά την προηγούμενη θεατρική περίοδο, το αριστουργηματικό έργο του Ευγένιου Ιονέσκο «Ο Ρινόκερος» επέστρεψε το φετινό Οκτώβρη για νέο κύκλο παραστάσεων στο θέατρο «Κιβωτός» με ακόμη καλύτερες προοπτικές.

Κι αυτό γιατί είχε μεσολαβήσει ο μεγάλος ντόρος για την ταινία «ο άνθρωπος του Θεού» και ο κομβικός ρόλος που θεωρήθηκε ότι είχε στην αρχική επιτυχία της ο Άρης Σερβετάλης, πάνω στον οποίο επέλεξε να βασίσει το project του «Ρινόκερου» ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας.

Το έργο δεν είναι μονόπρακτο, όπως αναφέρεται κατά κόρον σήμερα στα (social) media, προκειμένου να ενισχυθεί το «κατηγορώ» προς τον Σερβετάλη μετά την απόφαση του να αποχωρήσει από το θίασο.  

O Σερβετάλης έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αυτόν του Μπερανζέ, του μοναδικού ανθρώπου μιας μικρής πόλης που αντιδρά και δεν προσβάλλεται από μια αλλόκοτη επιδημία (το επίκαιρο του θέματος ασφαλώς λειτούργησε ευεργετικά σε εμπορικό επίπεδο), τη «ρινοκερίτιδα», η οποία μεταμορφώνει τους μολυσμένους φυσικά και ψυχικά.

Ο θίασος αποτελείται από εννιά ηθοποιούς και ο πρωταγωνιστής είχε ενημερώσει εξ αρχής την παραγωγή (Τεχνογνώσις) ότι αν επιβληθούν περιορισμοί στους ανεμβολίαστους πολίτες δεν θα συνέχιζε να αποτελεί μέρος του.

Άρα, σε πρώτη φάση, κακώς στοχοποιείται ο ίδιος ως αποκλειστικά υπεύθυνος για το ότι ενδέχεται να χάσουν τη δουλειά τους οι υπόλοιποι συντελεστές του έργου.

Είναι ξεκάθαρο ότι η παραγωγή ρίσκαρε επιμένοντας σε αυτόν παρά την ξεκάθαρη τοποθέτησή του. Έστησε τη δουλειά πάνω σε κινούμενη άμμο, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι τζογάρει. Και αφού δεν πτοήθηκε από τον κίνδυνο διαχωρισμού εμβολιασμένων – ανεμβολίαστων και της αποχώρησης Σερβετάλη, δεν όφειλε να έχει έτοιμη μια διάδοχη κατάσταση σε περίπτωση που γινόταν πράξη το απευκταίο σενάριο; Θα πείτε, να πληρώνει έναν άνθρωπο μόνο για να κάνει πρόβες χωρίς εξασφαλισμένη θέση στο σανίδι; «Ναι» είναι η απάντηση, από τη στιγμή που δεν καν εξασφαλισμένη η μακροημέρευση του θίασου.

Τα social φυσικά έχουν για μία ακόμη φορά χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Από τη μία οι διαπρύσιοι επικριτές του ηθοποιού, από την άλλη οι ακραιφνείς οπαδοί της «λεβέντικης» στάσης του. Προφανώς στη συντριπτική πλειονότητα των σχολίων αποκρυσταλλώνεται ο διχασμός εμβολιασμένων – ανεμβολίαστων και οι αιχμές – κραυγές που αφήνουν οι μεν για τους δε. Όσο και αν το έψαξα, καθαρά υποκινουμένος από την περιέργεια της στιγμής, βρήκα μόνο ένα μετριοπαθές σχόλιο, εκ μέρους μίας εμβολιασμένης που αναγνώριζε το δικαίωμα της επιλογής στον Σερβετάλη. Αυτή και αν ήταν… λεβέντικη στάση.

Όχι, ούτε λεβέντης είναι ο «άνθρωπος του Θεού», ούτε ένοχος για αναλγησία που αφήνει άνεργους τους συναδέλφους του, όπως τον παρουσίασε η Φαίη Κοκκινοπούλου. Είναι απλώς ανεμβολίαστος και συντάσσεται με όσους θεωρεί ότι αδικούνται με τα νέα μέτρα της κυβέρνησης.

«Ψεκασμένος» δεν ξέρουμε αν είναι, ούτε αν δεν τηρεί ο ίδιος μέτρα προστασίας, θέτοντας σε κίνδυνο τους γύρω του. Αν με ρωτάτε, θεωρώ ότι θα έπρεπε να αποδεχτεί την πρόταση της παραγωγής, να βάλει νερό στο κρασί του και να μείνει στο θίασο έως τον Ιανουάριο, εξασφαλίζοντας τους μισθούς των συνεργατών του έως το τέλος της θεατρικής σεζόν. Η επιμονή του όμως σε κάτι που είχε προαναγγείλει δεν θα έπρεπε να δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να τον παρουσιάζει ως μισάνθρωπο.

Το ερώτημα είναι τι θα έκανε ο Σερβετάλης και ο κάθε Σερβετάλης ως ηγέτης μιας χώρας με 105 θανάτους σε ένα 24ωρο, 7.300 νέα κρούσματα και 608 διασωληνωμένους. Ο καθένας μπορεί να έχει τις πεποιθήσεις του, αλλά κάποιος πρέπει να πάρει αποφάσεις με γνώμονα τον περιορισμό της πανδημίας.

Οι ασθενείς με κορωνοϊό έχουν κατακλύσει τις ΜΕΘ και άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα υγείας έχουν πάψει να χειρουργούνται εδώ και καιρό επειδή κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το εμβόλιο μόνο δεινά μπορεί να φέρει. Για τους απειλούμενους με ανεργία συντελεστές του «Ρινόκερου» δεν ευθύνεται ο Σερβετάλης. Ως Μπερανζέ όμως θα έπρεπε να είχε ζυγίζει λίγο παραπάνω τις επιπτώσεις της σύγχρονης επιδημίας «ρινοκερίτιδας» στη δημόσια υγεία…