ΟΙ 7 ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΔΡΟΜΟΙ
ΕΣΥ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗ ΘΛΙΨΗ ΝΑ ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΠΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ…
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σου συστηθώ. Αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Όχι γιατί ντρέπομαι, ποτέ δεν ντράπηκα για τη ζωή μου και όλα όσα μου χάρισε. Αλλά γιατί δεν θα είχε κανένα νόημα. Θα ήμουν άλλο ένα όνομα μέσα σε τόσα άλλα. Η ιστορία μου άλλωστε δε διαφέρει πολύ από εκείνες των υπολοίπων μαμάδων που έχουν έναν άγγελο σαν τον δικό μου.
Εγώ δε θα σου συστηθώ. Θα σου συστήσω όμως τη Μαργαρίτα μου. Το μικρό μου το λουλουδάκι που μπορεί να ποδοπατείται καμιά φορά από τα βλέμματα των περαστικών ή τις αντιδράσεις κάποιων παιδιών, αλλά εκείνη μας χαρίζει απλόχερα την ομορφιά της ψυχής της γιατί πάνω από όλα είναι ένα γλυκό παιδί και όχι γιατί είναι το παιδί μου.
Έχω 7 δρόμους λοιπόν.
Εφτά δρόμους που εγώ και η Μαργαρίτα μου έχουμε βρει τον δικό μας κόσμο και συντονίζουμε την επικοινωνία μας μέσα σε αυτόν. Έπρεπε και όφειλα να το κάνω άλλωστε. Σε αυτή την κοινωνία η διαφορετικότητα ακόμα μας τρομάζει. Οι περισσότεροι σε πλησιάζουν από λύπηση, όχι από πραγματική αγάπη ή κατανόηση.
- Οι Ανάγκες της Μαργαρίτας
Ο δρόμος των αναγκών του παιδιού μου ήταν αρχικά ένας δύσκολος δρόμος για εμένα. Ένα παιδί σαν το δικό μου δεν είχε τον τρόπο πολλές φορές να μου εκφράσει όλα όσα ήθελε πραγματικά μέσα στην καθημερινότητα του. Ούτε να μου πει αν πεινάει, αν διψάει, αν είναι φοβισμένο ή τρομαγμένο, αν… αν… αν… Πρακτικές δυσκολίες αλλά και ουσιαστικές για να επιβιώσεις. Σωστά; Με τον καιρό όμως διέκρινα όλα τα σημάδια των αναγκών της. Όλα με ένα μαγικό τρόπο ήταν πάντα εκεί μπροστά μου. Μου τα έδινε με τον τρόπο της, εγώ το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να τα διακρίνω και να τα διαβάσω. Στην αρχή τα μάντευα. Στην πορεία όμως άρχισα να τα φιλτράρω μέσα από όλα εκείνα που δεν πρόδιδαν κανένα συναίσθημα και κανένα τρόπο επικοινωνίας.
- Η ενασχόληση μας με ότι πραγματικά την ευχαριστεί
Άργησα μέχρι να καταλάβω ότι δεν έπρεπε να προσπαθώ να βρω καινούρια πράγματα που ευχαριστούν την Μαργαρίτα. Η διαδικασία αυτή την άγχωνε. Την απογοήτευε. Άσχετα αν δεν μπορούσα να το διακρίνω 100%, έμαθα να τη διαβάζω σε ότι πραγματικά δεν της ήταν και τόσο ευχάριστο. Και η διαδικασία στο να ανακαλύπτω συνεχώς καινούρια πράγματα ενασχόλησης μας δεν ήταν μια εύκολη διαδικασία για εκείνη. Έτσι βρήκα αυτά που πραγματικά την ευχαριστούν και έμεινα σε αυτή την επιλογή χωρίς παραλλαγές. Ήταν μια διαδρομή σίγουρη που ήξερα ότι θα την ευχαριστούσε έτσι και αλλιώς και ήμασταν και οι δύο κερδισμένες μέσα από αυτό.
- Έμαθα να αγαπώ τις «εκρήξεις» της
Έμαθα να τις αγαπώ, μα πάνω από όλα να τις προλαβαίνω. Τα συναισθήματα της Μαργαρίτας μου σε κάποιες περιόδους, απροσδιόριστους τις περισσότερες φορές, είναι έντονες. Όταν νιώθει άγχος ή δεν μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματα της τότε αυτές οι κρίσεις γίνονταν πραγματικά έντονες. Επίσης έχω παρατηρήσει ότι παθαίνει κρίσεις με συγκεκριμένα άτομα, οπότε παρατηρώ γύρω μου το οτιδήποτε μπορεί να την φέρνει σε σύγχυση και το προλαβαίνω.
- Η «κατανόηση» ήταν ο σύμμαχος μου σε όλα
Η λέξη – κλειδί στη σχέση μας ήταν η λέξη «κατανόηση». Εννοείται από μένα. Η υπομονή μου και η φροντίδα μου ήταν αυτή που την έκανε να νιώθει περισσότερη ασφάλεια. Στην πραγματικότητα είναι ότι θέλουν και όλα τα παιδιά αν το καλοσκεφτείς. Τα παιδιά δεν μπορούν να ελέγξουν τα συναισθήματα τους πολλές φορές, ούτε να τα οριοθετήσουν, πόσο μάλλον ένα παιδί σαν την Μαργαρίτα μου, οπότε εγώ έπρεπε να έχω πάντοτε τεράστια αποθέματα κατανόησης και υπομονής και να βρίσκω τη δύναμη να μην εγκαταλείπω.
- Ήθελε και εκείνη να παίξει όπως τα άλλα παιδιά
Όπως όλα τα παιδιά έτσι και για εκείνη το παιχνίδι ήταν κομμάτι που της έδινε ζωή και ευχαρίστηση. Έμαθα να εφευρίσκω συνεχώς τρόπους για να προσεγγίζω παιδάκια στην παιδική χαρά, μιλώντας τους πρώτα πολύ για τον τρόπο που θα έπρεπε να της φερθούν και έτσι προσπαθούσα κάθε φορά να κάνω την Μαργαρίτα μου να ενταχθεί όσο εκείνη μπορούσε μέσα σε ένα μικρό παιχνίδι ή μια συναναστροφή της με τα άλλα παιδιά, χωρίς να νιώθει απομονωμένη. Πραγματικά η διαδικασία αυτή είναι από τις αγαπημένες μου και της δίνουν πολύ χαρά.
- Η πρακτικότητα μας έφερε ακόμα πιο κοντά
Αυτή είναι μια πραγματικότητα. Η Μαργαρίτα κατανοεί καλύτερα τις πράξεις από τα λόγια. Τα λόγια φαίνεται πολλές φορές σαν να μην την αγγίζουν. Όταν θέλω να της πω κάτι πολλές φορές η αναπαράσταση βοηθάει, είτε έχοντας οπτικά – χειροπιαστά πράγματα ή αντικείμενα να της δείξω έτσι ώστε να κατανοήσει καλύτερα στο οπτικό της επίπεδο αυτό που θέλω να της πω μέσα από μια σκηνική διαδικασία. Χρειάζεται πολλές φορές να το δείξω μέχρι να το κατανοήσει. Το να της το λέω με λέξεις δεν είχε κανένα νόημα.
- Την Αγάπησα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο
Και φυσικά η αγάπη. Τίποτα περισσότερο από αυτό ή ίσως σε συνδυασμό με όλα όσα σας είπα παραπάνω. Όλα όμως τα παραπάνω δεν θα υπήρχαν αν δεν μάθαινα να την αγαπώ με όλα αυτά που σε όλους μπορεί να φαντάζουν βουνό, αλλά σε εμάς είναι μια πραγματικότητα. Και όσο και αν σου φαίνεται μια σκληρή πραγματικότητα, για εμένα πλέον ίσως να μην είναι. Έμαθα να την αγαπώ γιατί μου δίδαξε όλες τις αρετές που δεν γνώριζα ή που νόμιζα ότι ήξερα. Τα όρια μου όμως και τα επίπεδα της αντίληψης μου κοιμόντουσαν βαθιά μέχρι να έρθει στη ζωή μου η Μαργαρίτα, η κόρη μου.
