Ξεδιπλώθηκαν στη διάρκεια της εκπομπής ιστορίες πόνου και αγωνίας για την επιβίωση σε μια πόλη, αν όχι εχθρική, σίγουρα όχι φιλική προς ένα υπολογίσιμο σύνολο ανθρώπων ενός «κατώτερου θεού», που κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε.

Από τον Χρήστο Ν.Ε. Ιερείδη.

Ο Πάνος Χαρίτος ήταν εσκεμμένα απών από τα πλάνα στο μεγαλύτερο μέρος της εκπομπής – επιλογή που υποδήλωνε την επίγνωση ότι ο δημοσιογράφος δεν είναι η είδηση, το θέμα. Σε ελάχιστες περιπτώσεις εκτέθηκε στην κάμερα. Συνομιλώντας πεζή, για παράδειγμα, με έναν συνάνθρωπό μας, ο οποίος μπορεί να διακρίνει μόνον πότε είναι ημέρα και πότε νύχτα και μια δημοσιογράφο με παραπληγία εξαιτίας τροχαίου («η αναπηρία είναι πολύ ακριβό σπορ» δήλωσε).

Παιδιά όταν ήμασταν είχε πλάκα το παιχνίδι της τυφλόμυγας. Το θυμάστε; Ή το άλλο; «Στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα». Και πιο μεγάλοι πια, στο γυμνάσιο, το «καραΐμπα» (ποτέ δεν έλαβα εξήγηση γιατί το λένε έτσι). Άδολα, αθώα παιχνίδια της νεαρής ηλικίας. Τι γίνεται, όμως, όταν δεν είναι παιχνίδι, αλλά πραγματικότητα;

Όταν κάποιος δεν έχει την όρασή του ή την ακοή του, όταν δεν αυτοεξυπηρετείται επειδή είναι άτομο με αναπηρία; Αισθάνεται ισότιμο μέλος αυτής της κοινωνίας;

Η ζωή, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν είναι παιχνίδι. Βάσανο είναι. Και την έδειξε με απτό, ανάγλυφο τρόπο, ωμά, αλλά με αξιοπρέπεια, με σεβασμό στον συνάνθρωπο, ο Πάνος Χαρίτος στην -σε δύο μέρη- εκπομπή «Roads» της ΕΡΤ1.

Τίτλος της; «Μια πόλη ανάπηρη». Και στην ουσία τέτοια είναι. Με υπαινικτικούς συνειρμούς όχι μόνον για την πόλη, αλλά και γενικότερα για το κράτος.

Ξεδιπλώθηκαν στη διάρκεια της εκπομπής ιστορίες πόνου και αγωνίας για την επιβίωση σε μια πόλη, αν όχι εχθρική, σίγουρα όχι φιλική προς ένα υπολογίσιμο σύνολο ανθρώπων ενός «κατώτερου θεού», που κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε.

Οι μαρτυρίες τους, παρουσιασμένες με αξιοπρέπεια. Δεν εκβίαζαν το συναίσθημα του τηλεθεατή. Την ίδια στιγμή σχηματίζονταν χαρακτήρες μαχητών, ανθρώπων που παλεύουν για πολλά όταν για κάποιους είναι αυτονόητα. Που επιθυμούν -και δικαιούνται- να αντιμετωπίζονται ως ικανοί και άξιοι από την κοινωνία. Να γίνονται αποδεκτοί και να μην αποκλείονται. Να αισθάνονται ότι είναι μέλη της, και όχι παρίες… Που θέλουν να δημιουργούν και να προσφέρουν.

Στο δεύτερο μέρος η εκπομπή «Roads» επικεντρώθηκε σε μέλη οικογενειών με αναπηρία, στη στάση της κοινωνίας απέναντι σε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Είχε αναπόφευκτα περισσότερο συναισθηματικό φορτίο. Πήγαζε από ας μαρτυρίες ανθρώπων που περιέγραφαν -ή αναλογίζονταν- την «επόμενη μέρα», όταν θα έχουν απομείνει μόνοι, δίχως τους γονείς ή εκείνους οι οποίοι μέχρι τώρα τους βοηθούν και τους βοηθούν στην καθημερινότητά τους.

Ένα θέμα ανθρώπινο, ευαίσθητο, καλύφθηκε σφαιρικά, με συνειδητή, όπως φάνηκε, επιλογή να μην πάρει πολιτική χροιά. Και είναι λυπηρό ότι ο δήμαρχος της Αθήνας ή κάποιος συνεργάτης του δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημα της εκπομπής έστω να απαντήσει, θετικά ή αρνητικά, στην πρόταση που έγινε για να μιλήσει για το θέμα.

Μια λεπτομέρεια αξίας και σημασίας: Και τα δύο μέρη της εκπομπής ήταν υποτιτλισμένα, έχοντας κατά νου οι συντελεστές της ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μας-τηλεθεατές με προβλήματα ακοής.

Αυτοί οι «Δρόμοι» ήταν αψεγάδιαστοι και ήρθαν να προστεθούν στις -σπάνιες- καλές στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης και της -τουλάχιστον- τηλεοπτικής δημοσιογραφίας.

Ορισμένες εξαιρέσεις της ιδιωτικής τηλεόρασης απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα Μια εκπομπή υποδειγματική, ίσως η καλύτερη του τελευταίου καιρού της τυπολογίας προγραμμάτων, που θέλει να διατείνεται ότι υπηρετεί την ενημέρωση των τηλεθεατών- πολιτών. Είναι δε στα «συν» της κρατικής τηλεόρασης και επικύρωση ότι μόνον αυτή μπορεί -και οφείλει- να κάνει τέτοιες εκπομπές. Απόδειξη ότι άνθρωποι στην ΕΡΤ θέλουν και μπορούν να κάνουν τηλεοπτικά κοσμήματα.

ΜΕΡΟΣ Α

ΜΕΡΟΣ Β

Πηγή: TV Έθνος & ΕΡΤ