Η παρακάτω περιγραφή της ομιλίας του Alex Lewis είναι του κου Στέφανου Ξενάκη, συγγραφέα και ομιλητή…

Alex Lewis λέγεται και θα έκλεινε με την ομιλία του ένα τετραήμερο Συνέδριο σημαντικών ομιλητών εδώ στον Καναδά. Από την πρώτη μέρα τον έβλεπα να περιφέρεται στην αίθουσα με το αμαξίδιό του.

Μας μίλησε χθες. Κλασικός βρετανός. Μειλίχιος άνθρωπος. Νέο παιδί, γεννημένο το 1980. Όλα πήγαιναν καλά στη ζωή του με τη σύντροφό του και το μωράκι τους, μέχρι το 2013, όταν η δραματική εξέλιξη μιας δύσκολης αρρώστιας του στέρησε τα δύο του πόδια, τα δύο του χέρια, και προξένησε τεράστια ζημιά στο πρόσωπό του. Επί ένα χρόνο έκανε συνεχόμενα πολύ δύσκολα χειρουργεία. Δούλεψε σκληρά για να εξοικειωθεί με τα προσθετικά μέλη πάνω του.

Η ειρωνεία ήταν ότι ο Άλεξ, ήταν σχεδιαστής και μάλιστα αριστερόχειρας – το αριστερό του χέρι ακρωτηριάστηκε από τη ρίζα. Ο Άλεξ ήταν ιδιαίτερα ζωντανός και χαμογελαστός άνθρωπος. Άνθρωπος που μοίραζε παντού αγκαλιές. Πιο πολύ όμως του άρεσε να αγκαλιάζει το γιο του τον Σαμ. Μετά το ατύχημα, ο Άλεξ δεν μπορούσε πια να τον αγκαλιάσει. Το χειρότερο όμως ήταν ότι ο γιος του απέφευγε το αποκρουστικό θέαμα που είχε πάρει πλέον τη θέση του μπαμπά του. Αυτό δεν αντεχόταν με τίποτα.

Η ομιλία του Άλεξ ήταν γύρω από το πώς κατάφερε να συνεχίσει τη ζωή του και να αναζητήσει το νέο της σκοπό. Όσο περνούσε ο καιρός, ο Άλεξ, ανακάλυπτε ολοένα και περισσότερα αποθέματα δύναμης μέσα του. Άρχισε να είναι λειτουργικός ξανά, να παίρνει αγκαλιά το γιο του, να ζωγραφίζει, να υλοποιήσει τα όνειρά του. Αποφάσισε να κάνει όλα αυτά που ανέβαλε μέχρι τότε και τόσο ήθελε να κάνει. Έπεσε με αλεξίπτωτο, έκανε καγιάκ, κολύμπησε με καρχαρίες. Εκεί έκανε και χιούμορ. «Καλά δε φοβάσαι?» τον ρώτησε ένας φίλος. «Δεν έχει μείνει και τίποτα να φάνε», του απάντησε με βρετανικό φλέγμα. Στο τέλος γελάσαμε όλοι όταν είπε ότι «αυτοί που δεν με ξέρουν, βγαίνοντας από τη θάλασσα, θα νομίζουν ότι ό,τι λείπει μου το έφαγαν οι καρχαρίες».

Ο Άλεξ λοιπόν, επειδή ευεργετήθηκε από κάποιους συνανθρώπους του, αποφάσισε να βοηθήσει με τη σειρά του τους ΑΜΕΑ στην Αφρική. Σε κάποιες χώρες εκεί, τα αμαξίδια κάνουν 10,000 ευρώ κι ο Άλεξ συνεργαζόμενος με μια επιχείρηση αποφάσισαν να παράξουν οικονομικότερα μοντέλα στα 200 ευρώ, προκειμένου να μπορούν όλοι να τα προμηθευτούν.

«Είμαι τυχερός που είμαι ζωντανός για να ζήσω και να καμαρώσω το γιο μου. Είμαι ευλογημένος επίσης, γιατί μέχρι τώρα δεν ζούσα. Η γυναίκα μου η Λούσυ είναι όλος μου ο κόσμος. Χωρίς εκείνη, δεν θα τα κατάφερνα. Πλέον η ζωή μου απέκτησε νόημα. ΠΡΙΝ ήμουν ανάπηρος – όχι τώρα. Ζω τη ζωή των ονείρων μου. Δεν την επέλεξα την καινούργια μου ζωή, όμως την απολαμβάνω. Πλέον σκοπός της ζωής μου είναι να βοηθήσω όσο πιο πολλούς ΑΜΕΑ στην Αφρική να έχουν αξιοπρεπείς συνθήκες όπως έχουμε κι εμείς. Εκεί έχω αφιερώσει τη ζωή μου.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο γιος μου δεν με φοβάται πια. Με αγαπάει, με αποδέχεται και με αγκαλιάζει ξανά. Είμαι ξανά ο μπαμπάς του. Προχθές ήρθε και με πήρε σφιχτά αγκαλιά και μου είπε ότι είναι πολύ περήφανος για μένα».
Εκεί την έκλεισε την ομιλία, εμφανώς συγκινημένος.
300 άτομα από κάτω τον καταχειροκροτούσαμε για ώρα όρθιοι.

ΠΟΙΟ ΕΙΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ?

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10156945120827445&set=a.214655687444&type=3&theater