Δεν είναι ούτε η ημέρα που πήρα κάποιο πτυχίο, ούτε η ημέρα που βρήκα μία πολύ καλή δουλειά.

Μία βροχερή νύχτα του 2014 λοιπόν, έτοιμος να πάω για μπυρίτσα, με τον φίλο να με περιμένει στο στέκι μας στα Ιλίσια.

Δεν θυμάμαι ακριβώς για ποιον λόγο και πότε ακριβώς λάμβαναν χώρα οι απεργίες, το ουσιώδες είναι ότι εκείνο το βράδυ είχαν απεργία τόσο τα λεωφορεία, όσο και οι ταξιτζήδες.

Περπατώντας για το μπαράκι, στη Μιχαλακοπούλου, διακρίνω μέσα στη νεροποντή έναν κύριο με ένα αναπηρικό καροτσάκι να προσπαθεί να μετακινηθεί. Αφού λοιπόν τον ρώτησα αν επιθυμεί να τον βοηθήσω να φθάσει στον προορισμό του, εκείνος απάντησε καταφατικά, με μία, όμως, ντροπή. Κατευθυνόμενος με τον συμπαθέστατο κύριο, ηλικίας περίπου 50 χρονών, προς την Ούλωφ Πάλμε, κατάλαβα για πρώτη φορά τι σημαίνει Γολγοθάς.

Ελλείψει κατάλληλων πεζοδρομίων, αναγκάστηκα να προχωρήσω στην άκρη του δρόμου για να προχωρήσει το καροτσάκι, μέσα στη βροχή, βλαστημώντας όλους τους αρμόδιους που δεν νοιάστηκαν ποτέ να κάνουν πιο εύκολη και ευχάριστη την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων.

Κανένας δεν σταμάτησε να μας βοηθήσει, το μόνο που εισέπραξα ήταν κόρνες, καθώς περπατούσα στην άκρη του δρόμου.

Και ντράπηκα πολύ για λογαριασμό της χώρας μου. Για την ακρίβεια, αυτήν ήταν η αρχή για να σιχαθώ τη χώρα που έτυχε να γεννηθώ και να ζήσω τα περισσότερα -μέχρι στιγμής- χρόνια της ζωής μου.

Μετά από μιάμιση ώρα περίπου φθάσαμε στο σπίτι του κυρίου που γνώρισα εκείνο το βράδυ, έχοντας μιλήσει στο μεταξύ για τόσα ενδιαφέροντα πράγματα. Μεταξύ άλλων, μου μίλησε και για το ατύχημα που τον καθήλωσε στην αναπηρική καρέκλα, ένα απλό πέσιμο.

Το τελευταίο πράγμα που μου είπε όταν το άφησα έξω από την πόρτα του ήταν “κουράστηκα”…

Επίσης, αφού με ευχαρίστησε με απίστευτο ενθουσιασμό, μου έδωσε μια ομπρέλα για να τον θυμάμαι. Για εμένα ήταν απλά ένα περπάτημα λίγων χιλιομέτρων, για εκείνον ήταν μία πράξη που του έφτιαξε την εβδομάδα.

Και αυτό ίσως ήταν το βράδυ που άλλαξε σημαντικά προς το καλύτερο η ζωή μου. Ήταν η αρχή για πολλά. Μέσα σε μια νύχτα έμαθα να εκτιμώ για πάντα το γεγονός ότι στέκομαι υγιής στα πόδια μου, να μην θεωρώ δεδομένο τίποτα απολύτως. Και πάνω σε αυτό προσπάθησα να χαράξω μία πιο ουσιώδη και χαρούμενη πορεία.

Ακόμη πιο σημαντικό, όμως, έμαθα να σιχαίνομαι όσους αδιαφορούν πλήρως για όλους τους υπόλοιπους γύρω τους και να προσπαθώ να αλλάξω, με τον τρόπο μου, αυτήν την κοινωνία.