Νέα έρευνα από το York University’s Faculty of Health δείχνει ότι η γνωσιακή – συμπεριφορική θεραπεία (ΓΣΘ) μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά με αυτισμό να διαχειριστούν όχι μόνο το άγχος, αλλά και άλλες συναισθηματικές προκλήσεις, όπως η θλίψη και ο θυμός.

Με επικεφαλής τον Jonathan Weiss, αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Ψυχολογίας της Σχολής Υγείας και πρόεδρο του CIHR στην έρευνα για τη θεραπεία και τη φροντίδα των διαταραχών του αυτισμού, η μελέτη δείχνει ότι η ΓΣΘ μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικές βελτιώσεις στον συναισθηματικό κόσμο των παιδιών. Σε αυτήν παρουσιάζεται επίσης, για πρώτη φορά, ότι η ΓΣΘ μπορεί να βελτιώσει περισσότερες συναισθηματικές αστάθειες – πέρα από το άγχος.

Αυτή είναι η πρώτη δοκιμή της γνωσιακής – συμπεριφορικής θεραπείας για παιδιά με αυτισμό, χρησιμοποιώντας μια τυχαιοκρατική ελεγχόμενη δοκιμή. Περίπου το 70% των παιδιών με αυτισμό θα αντιμετωπίσει κάποια μορφή συναισθηματικής πρόκλησης. Περίπου τα μισά από αυτά τα παιδιά θα βιώσουν άγχος και άλλα 25 με 40 τοις εκατό θα έρθουν αντιμέτωπα με άλλες συναισθηματικές προκλήσεις, όπως ο θυμός ή η κατάθλιψη. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μεγάλη συσχέτιση μεταξύ αυτών των καταστάσεων.

“Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την παρέμβαση ώστε να βελτιώσουμε τις δεξιότητες των παιδιών ευρύτερα, ανεξάρτητα από τη συναισθηματική πρόκληση που αντιμετωπίζουν”, αναφέρει ο Weiss. «Μπορούμε να τους κάνουμε πιο ανθεκτικούς σε πολλά συναισθηματικά και ψυχικά προβλήματα».

Εξήντα οκτώ παιδιά ηλικίας 8 έως 12 ετών και οι γονείς τους – κυρίως μητέρες – συμμετείχαν στη μελέτη, όπου διαχωρίστηκαν με τυχαίο τρόπο σε δύο ομάδες: μία ομάδα που έλαβε 10 συνεδρίες αρχίζοντας αμέσως και μία άλλη ομάδα που μπήκε σε λίστα αναμονής ώστε να λάβει θεραπεία αργότερα. Οι ερευνητές παρακολούθησαν την αλλαγή των συναισθημάτων και της συμπεριφοράς τους πριν και μετά τη θεραπεία.

“Δείξαμε ότι τα παιδιά που έλαβαν αυτή τη θεραπεία αμέσως, βελτιώθηκαν στην ικανότητά τους να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους και σε γενικά προβλήματα ψυχικής υγείας σε σχέση με τα παιδιά που βρισκόταν σε λίστα αναμονής για τη λήψη θεραπείας”, αναφέρει ο Weiss.

Ένας κλινικός ιατρός που δεν συμμετείχε στην άμεση παροχή της θεραπείας και δεν ήξερε αν τα παιδιά βρίσκονταν στην ομάδα θεραπείας ή σε λίστα αναμονής, συμπέρανε ότι το 74% των παιδιών που έλαβαν θεραπεία επέδειξαν κάποια βελτίωση, ενώ από την ομάδα αναμονής, μόνο το 31% των παιδιών.

Η θεραπεία συνίστατο σε μια χρονικά περιορισμένη συμπεριφοριστική θεραπεία που περιλαμβάνει ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικών υπολογιστών, παιχνίδια και εργαλεία για την οικοδόμηση «συναισθηματικών εργαλείων» του παιδιού. Τα εργαλεία αυτά βοηθούν τα παιδιά να αντιμετωπίζουν καταστάσεις που μπορεί κατά το παρελθόν να υπήρξαν πρόκληση, με έναν πιο υποστηρικτικό τρόπο.

Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης, οι γονείς κάνουν πρακτική άσκηση σε όσα μαθαίνουν με τα παιδιά τους και συμμετέχουν ως συνθεραπευτές στις συνεδρίες. «Πιστεύουμε ότι τα παιδιά μεγαλώνουν και αναπτύσσονται και βελτιώνονται στο πλαίσιο των υγειών οικογενειών και ότι αυτά τα μέσα παρέμβασης βοηθούν την οικογενειακή μονάδα γενικότερα να λειτουργήσει ως βασικός παράγοντας της αλλαγής».

Οι ερευνητές εξετάζουν τώρα πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτή η παρέμβαση και για άλλες νευροαναπτυξιακές καταστάσεις που συχνά επικαλύπτονται με τον αυτισμό, όπως η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής/υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ).