Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός…

Αυτή την φράση νομίζω πως όλοι κάπου την έχουμε ακούσει, ίσως και να την έχουμε υποστηρίξει οι ίδιοι σε κάποια συζήτηση. Ωραία λοιπόν, αφού όλοι συμφωνούμε με αυτό, γιατί συναντάμε τόσο εγωισμό, αυστηρότητα και τόσους τσακωμούς που συνοδεύονται άθελά μας ίσως από ψυχολογικό εκβιασμό;

Πολλές φορές θα ακούσουμε κάποιους που λένε «Εμένα το παιδί μου είναι ξεχωριστό» αλλά παράλληλα βλέπεις ότι προσπαθούν να το κάνουν ακριβώς όπως είναι εκείνοι. Δηλαδή προσπαθούν, χωρίς να το καταλαβαίνουν, να το κάνουν ίδιο με αυτούς. Αφαιρώντας του έτσι το δικαίωμα να είναι ξεχωριστό, άρα μοναδικό.

Με αυτόν τον τρόπο στερούμε στα παιδιά να γνωρίσουν τον δικό τους  μοναδικό εαυτό. Τους δείχνουμε δηλαδή ότι για να αξίζουν πρέπει να γίνουν κάτι σαν κι  εμάς. Ναι – ναι βέβαια σε αυτά που θεωρούμε ότι έχουμε πετύχει. Και φυσικά, προσπαθούμε να τα αποτρέψουμε να κάνουν τα ίδια λάθη με εμάς. Με λίγα λόγια επεμβαίνουμε σε αυτά που πρέπει να κάνουν και σε αυτά που δεν πρέπει να κάνουν.

Καταλαβαίνει το παιδί με αυτόν τον τρόπο πως καμία εμπιστοσύνη δεν του έχουμε για τις επιλογές που μπορεί να κάνει. Και του μαθαίνουμε να μην έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και ότι πρέπει να στηρίζεται πάντα πάνω μας. Άλλο αν ξαφνικά μετά από κάποια χρόνια ακούμε κάποιους να κατηγορούν τα παιδιά πλέον ενήλικες λέγοντάς τους «τίποτα δεν μπορείς να κάνεις μόνος σου» ή ακόμα χειρότερα «τίποτα δεν έχεις κάνει στη ζωή σου».

Οι περισσότεροι δεν το κάνουμε συνειδητά. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι η ανατροφή ενός παιδιού δεν πρέπει να γίνεται ασυνείδητα.

Προηγούμενες γενεές έδιναν αρμοδιότητες στα παιδιά λόγω των συνθηκών διαβίωσης που ίσχυαν τότε…μπορεί αυτό σαν μεταγενέστεροι να το βλέπουμε σκληρό, και κουραστικό για ένα παιδί. Μπορεί λοιπόν να ήταν εξαντλητικό για τη σωματική διάπλαση του παιδιού, ή άδικο για ένα κοριτσάκι 10 χρόνων που αντί να παίξει  έπρεπε να προσέξει τα αδελφάκια του, αλλά πιστέψτε με θεωρώ ότι αυτά τα παιδιά έγιναν υπεύθυνα και αυτό τα γέμισε με σιγουριά, ότι μπορούν.

Σήμερα πάλι δεν κουράζουμε σωματικά ένα παιδί με δουλειές και θεωρούμε ότι δεν πρέπει να ασχολείται με αυτά, αλλά μήπως κατά βάθος πιστεύουμε  ότι «δεν θα τα κάνει καλά»; Από την άλλη και οι σημερινοί γονείς κουράζουμε πολύ σωματικά τα παιδιά μας για να μη μιλήσω για ψυχικά), με τις χίλιες δραστηριότητες που τα φορτώνουμε προκειμένου να γίνουν κάτι «σπουδαίο». Άσχετα αν αυτό το σπουδαίο προϋποθέτει να γίνουν «δυστυχισμένοι σπουδαίοι».

Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι πρέπει τα παιδιά να τα φορτώνουμε με τις δουλειές του σπιτιού. Άλλωστε άλλες οι απαιτήσεις τότε άλλες τώρα. Όμως μπορεί ένα παιδί να μάθει να σέβεται τη δουλειά του άλλου και όχι από την μία η μαμά να φτιάχνει και εκείνο να χαλάει.

Άνετα μπορεί να μάθει το παιδί ότι όταν βγάζει ένα παιχνίδι μετά πρέπει να το μαζεύει, όταν του πέσει κάτι και λερώσει, να το σκουπίζει….. κι εμείς να το εμπιστευτούμε ότι «μπορεί να τα καταφέρει  καλά» και όχι να τρέχουμε με ένα πανί από πίσω, δείχνοντάς του ότι «δεν πρόκειται να τα καταφέρει». Όλα αυτά, όχι για να βγάλει εμάς από τον κόπο, αλλά για να μπουν τα γνωστά «όρια» στη ζωούλα του και να μπορέσει να είναι ευτυχισμένο. Ακόμα μεγαλώνοντας είναι πολύ ωραίο να μπορεί να σταθεί μόνο του παντού.

Για μένα όσο πιο γρήγορα αποκολλάται ένα παιδί από τη μαμά και τον μπαμπά τόσο πιο επιτυχημένοι είναι οι γονείς. Λέγοντας αποκολλάται δεν εννοώ να «ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του» αλλά να μπορεί να κουμαντάρει την καθημερινότητά του όλο και πιο μόνο.

Είναι ωραίο να βλέπεις  το παιδί σου να καταφέρνει όλο και περισσότερα πράγματα μόνο του.

Είναι ωραίο να βλέπεις το παιδί σου ελεύθερο από φοβίες και εξαρτήσεις.

Δεν πρέπει να στεναχωριέται ένας γονιός όταν το παιδί του μπορεί και χωρίς αυτόν, πρέπει να το επικροτεί. Η αγάπη του παιδιού δεν τελειώνει. Άλλωστε ένα παιδί που στην πορεία της ζωής του τού έχεις δώσει αγάπη, πίστη, εμπιστοσύνη, σεβασμό, κατανόηση και χρόνο, δεν υπάρχει περίπτωση καμία να μην τα ανταποδώσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο.

• Πρέπει να δίνουμε εφόδια στα παιδιά μας !
• Πρέπει να τα μαθαίνουμε να ανακαλύπτουν, τώρα τι θα ανακαλύπτουν είναι δικό τους θέμα.
• Πρέπει να τα μαθαίνουμε να αγαπάνε την αποτυχία τους, γιατί μόνο έτσι θα εξελιχθούν και θα μάθουν.
• Πρέπει να τα μάθουμε να μην αγανακτούν και ντρέπονται όταν χάνουν. Γιατί αυτός που χάνει γίνεται η αιτία να βγει ο άλλος νικητής.
• Πρέπει να αποφασίζουν αυτά πότε χρειάζονται τη βοήθειά μας και να τη  ζητάνε, όχι να τρέχουμε εμείς ως «απομηχανής θεός» και να τα βγάζουμε από τη δύσκολη θέση. Βλέπετε εκτός από μας θα συναναστραφούν πληθώρα ανθρώπων και πρέπει να μάθουν να ζητούν, να εξηγούν, να υπερασπίζονται και με δυο λέξεις να είναι κύριοι του εαυτού τους.

«Όταν μεγαλώσει το παιδί μου θέλω να γίνει …… ευτυχισμένος». Και δεν θα του πω εγώ τον τρόπο.