Κάποια στιγμή στο ντοκιμαντέρ Seaspiracy του Netflix, το οποίο ήταν από τα πιο διαφωτιστικά για το τι συμβαίνει προς τη θαλάσσια ζωή, ο ντοκιμαντερίστας Άλι Ταμπρίζι βρίσκεται στα Νησιά Φερόε για να καταγράφει το grindadrap.

Πρόκειται για το ετήσιο κυνήγι φαλαινών και δελφινιών που γίνεται σε αυτή την περιοχή που ανήκει στη Δανία, το οποίο μόνο ετήσιο δεν είναι πια. Καρτά πως φαίνεται, οι ντόπιοι βγαίνουν για θαλάσσιο κυνήγι μεγάλων θηλαστικών όποτε δουν να εμφανίζεται στα νερά τους κάποιο μεγάλο κοπάδι. Αυτό μπορεί να συμβεί ως και 3 φορές το χρόνο.

Ένας από τους κατοίκους των Φερόε γυρίζει και λέει το εξής κυνικό, μα και αποστομωτικό. «Για μένα, η κότα και η φάλαινα έχουν ίση αξία ζωής. Αν λοιπόν είσαι οκ με το να σκοτώνεις την κότα, μη μου λες γιατί σκοτώνω τη φάλαινα». Ξέρετε γιατί είναι σοκαριστικό; Μα γιατί είναι αληθινό.

Μολις χθες λοιπόν, συνέβη μια απ΄αυτές τις περιπτώσεις grindadrap, με δελφίνια να βρίσκονται αυτή τη φορά στο στόχαστρο των κυνηγών-δολοφόνων στην παραλία Skalabotnur, στην περιοχή Eysturoy. Μόνο που, σύμφωνα με όσα αναφέρει το BBC, δεν τα είχαν υπολογίσει καλά. Οι κυνηγοί πίστευαν ότι επρόκειτο για ένα κοπάδι 200 δελφινιών και γι΄αυτό έβγαλαν την απαραίτητη άδεια από το λιμεναρχείο και ξεκίνησαν.

Στην πορεία όμως κατάλαβαν ότι είναι πάνω από 1.000. 1.400 δελφίνια σφαγιάστηκαν για την ακρίβεια, λες και τα δελφίνια μετά τα 200 θα μπορούσαν να καρφώσουν τους δολοφόνους στην αστυνομία και τα σκότωσαν για να μην υπάρχουν μάρτυρες. Υπολόγιζαν 200, αλλά τους ξέφυγε η δίψα για να σκοτώσουν και κατέληξαν στα 1.400.

Για πρώτη φορά όμως υπήρξε ακόμα και κριτική από τα τοπικά μέσα στα Νησιά Φερόε, έστω και διακριτική. Άλλωστε, κανείς στα Φερόε δεν τολμάει να τα βάλει με τους δολοφόνους των θαλασσών.

Το grindadrap στα Φερόε γίνεται κατά κύριο λόγο για να μοιραστεί το κρέας στους κατοίκους, αλλά με τόσα νεκρά δελφίνια, είναι προφανές πως τόσες δολοφονίες θα έχουν γίνει απλά για την «χαρά» του κυνηγιού.

Τι διαφορετικό κάνουν στα Φερόε από εμάς;

Υπάρχουν κιόλας εκπαιδευμένοι δολοφόνοι που γνωρίζουν πως να καταφέρουν με τα μαχαίρια τους το σωστό κάρφωμα στη σπονδυλική στήλη των δελφινιών ή των φαλαινών και στη συνέχεια να τα αφήσουν να σπαρταράνε στο νερό ή την παραλία και να τα βλέπουν τα ζωντανά δελφίνια, γνωρίζοντας ότι έρχεται η σειρά τους.

Αφήνοντας στην άκρη το τι κάνουν στα Φερόε, που μια κατάπτυστη περιοχή είναι και στους κατοίκους της δεν αξίζει τίποτα απολύτως, γιατί δεν ρίχνουμε μια ματιά στην καμπούρα μας. Γιατί όσο κατάπτυστοι είναι αυτοί στα Φερόε, άλλο τόσο είμαστε κι εδώ. Ίσως και παραπάνω. Γιατί εκεί είναι τουλάχιστον ειλικρινείς. Δολοφόνοι, αλλά ειλικρινείς. Εμείς εδώ και σε αρκετές γωνιές του πλανήτη, είμαστε δολοφόνοι και μη ειλικρινείς.

Σε τι διαφέρει για παράδειγμα το grindadrap από την Κυριακή του Πάσχα; Αρκετοί θα πείτε ότι συγχέω άσχετα μεταξύ τους πράγματα. Είναι όμως έτσι;

Παράδοση το λένε εκεί, παράδοση το λέμε κι εμείς. Εμείς μάλιστα του προσθέτουμε και θρησκευτικό χαρακτήρα για να το κάνουμε πιο ακλόνητο.

Θηλαστικά σκοτώνουν κι αυτοί, θηλαστικά κι εμείς. Μαζική δολοφονία κάνουν αυτοί, μαζική δολοφονία κάνουμε κι εμείς.

Κάπου εδώ συνήθως έρχεται το εξής φαιδρό επιχειρήμα «εμάς είναι αλλιώς, γιατί εκτρέφουμε παραπάνω πληθυσμούς αρνιών ώστε να τα φάμε». Άρα εμείς στην ουσία υποδυόμαστε τους θεούς και λέμε ότι κανένα εκατομμύριο αρνιά, κατσίκια κλπ περισσεύουν οπότε πρέπει να πεθάνουν.

Ας θεωρήσουμε πως έχει κάποια λογική βάση αυτό. Που δεν έχει. Αλλά για την οικονομία της κουβέντας, ας το θεωρήσουμε. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι κι οι κάτοικοι στα Φερόε δεν κάνουν μια εκκαθάριση πληθυσμού; Σίγουρα ξέρουν καλύτερα από εμάς αφού βρίσκονται εκεί. Προφανώς και δεν στέκει ένα τέτοιο επιχείρημα.

Υπάρχει σαφώς και διαφορά. Δύο για την ακρίβεια. Στα Φερόε δεν εκτρέφουν σε ενυδρεία τα δελφίνια και τις φάλαινες και δεν τα στοιβάζουν κατά δεκάδες σε λίγα τετραγωνικά μετατρέποντας τα σε μηχανές παραγωγής γάλακτος και κρέατος. Τα σκοτώνουν μέσα σε δευτερόλεπτα.

Εμείς, τα κτηνοτροφεία δηλαδή, βασανίζουν πρώτα επί χρόνια τα ζώα και μετά τα σκοτώνουν μπροστά στα υπόλοιπα. Για να ξέρουν ποια είναι η μοίρα τους.

Η έτερη διαφορά είναι πως εμείς στενοχωριόμαστε για τα δελφίνια και τις φάλαινες, με τα οποία και σε διαφορετικό περιβάλλον ζούμε και ελάχιστη επαφή έχουμε μαζί τους στην πορεία της ζωής μας. Θα δούμε μια στο τόσο φάλαινα και 4-5 φορές δελφίνια.

Οι αγελάδες και τα κατσίκια είναι κοντά μας, είναι δίπλα μας, είναι στο περιβάλλον μας, είναι θηλαστικά της στεριάς. Κι όμως έχουμε την αντοχή να τα σκοτώνουμε. Μαζικά. Όπως στα Φερόε.

Ας αφήσουμε στην άκρη το σοκ και τα αναθέματα προς τα Φερόε. Εκεί τουλάχιστον δεν υποκρίνονται. Είναι συνειδητά δολοφόνοι.

Εμείς βγαίνουμε και λέμε «αγαπώ τα ζώα» ή καταδικάζουμε δολοφόνους γατιών, αλλά λίγο μετά τρώμε 3 μπριζόλες και 10 λουκάνικα. Γιατί μπορούμε.