Έφη Γκουλή: Γεννήθηκε με ένα χέρι και χαστουκίζει κάθε δυσκολία με το χαμόγελό της
Η Έφη Γκουλή, ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής της μέσω του Gazzetta Weekend Journal. Η γέννησή της με ένα χέρι, η σχέση της με την κολύμβηση και πως έφτασε να είναι μία από της κορυφαίες παραθλήτριες του κόσμου!
Γεννήθηκε πριν από 23 χρόνια, στην Αθήνα. Ζει στην Πετρούπολη και έχει έναν αδερφό 9 χρόνια μικρότερο, τον οποίο αγαπά, φροντίζει και προστατεύει.
Είναι ένα κορίτσι που γεννήθηκε μ’ ένα χέρι. Ιδιομορφία που δεν της έχει απαγορεύσει να έχει ένα μονίμως κολλημένο χαμόγελο στα χείλη. Μεγάλο της όπλο το χιούμορ και εκτός από τους Παραολυμπιακούς του Τόκιο, ετοιμάζεται να πάρει το πτυχίο της στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ.
Στην αρχή δεν ήθελε με τίποτα να μπει στο νερό. «Ούρλιαζα», όπως εξιστορεί στο Gazzetta Weekend Journal «αλλά μετά εξελίχτηκε στη μεγάλη μου αγάπη. Από τότε μέχρι και σήμερα δεν έχει υπάρξει μία μέρα που να μην είμαι μέσα στο νερό».
Η Έφη Γκουλή, μέσα από την ιστορία της, θα σε κάνει να σκεφτείς ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις σε κάθε σου δυσκολία είναι να την.. κλωτσάς με το χαμόγελό σου.
Ο πρωταθλητισμός πώς προέκυψε;
«Ξεκίνησα στα 12 μου. Με είδε στις κερκίδες, όπου με χειροκροτούσαν όλοι για την προσπάθειά μου γιατί είχα βγει πάλι τελευταία ο νυν προπονητής μου. Ο κ. Βέζος αναλαμβάνει ομάδες και έτσι πήγα μαζί του. Για να μπορέσουμε να δούμε τί πρόγραμμα μου ταιριάζει κάναμε προπονήσεις στις δέκα και στις έντεκα το βράδυ. Από τότε μέχρι και σήμερα είναι ο προσωπικός μου προπονητής.
Κολυμπούσα πεταλούδες αρχικά στο Αιγάλεω. Όταν τον γνώρισα δεν ήξερα τι θα πει πρόσθιο ή ύπτιο. Εκείνος με έμαθε να κολυμπάω πρόσθιο και έφτασα στο σημείο να παίρνω μετάλλια σ’ αυτό το είδος. Πήρα το χάλκινο στο Παγκόσμιο του Μεξικού και το καλοκαίρι του 2018 στο Δουβλίνο κατέκτησα πάλι την τρίτη θέση για το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Φέτος, το Παγκόσμιο είναι τον Αύγουστο. Ήταν να γίνει στη Μαλαισία αλλά η διοργάνωση δεν δεχόταν τους Ισραηλινούς αθλητές και αποφασίστηκε από την Ομοσπονδία να αλλάξει η χώρα διεξαγωγής.
Πριν το Παγκόσμιο έχω αγώνες στο Μιλάνο, είναι το Πανελλήνιο στις 22/5 στο ΟΑΚΑ και το πιο κοντινό αγώνισμα που έχω είναι σε τρεις εβδομάδες».
Διανύεις Προολυμπιακή χρονιά, είσαι σε μια πολύ καλή φάση της καριέρας σου. Πόσο κοντά είναι το να σε δούμε στο Τόκιο;
«Α, το Τόκιο είναι πολύ κοντά. Γενικά, κάνω μια πολύ καλή προετοιμασία και θα είμαι πολύ έτοιμη για να πιάσω τους απαιτούμενους χρόνους. Έχουμε αρκετούς αγώνες μπροστά μας, έχουμε και του χρόνου, που είναι η Ολυμπιακή χρονιά.
Είμαι πολύ καλά γενικά, τραυματισμοί πάντα θα τύχουν αλλά ό,τι κι αν συμβεί το παν είναι να σφίγγεις τα δόντια, να το ξεπερνάς και να συνεχίζεις. Φανταστείτε τώρα που έχω τραυματισμό στον ώμο δεν τα παρατάω, απλά επιβαρύνω άλλα σημεία του σώματός μου».
Φανταζόσουν ποτέ ότι σήμερα θα δείχνεις τόσο σίγουρη για τη συμμετοχή σου σε Παραολυμπιακούς;
«Σε καμία περίπτωση! Κοιτάξτε όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι ένα όνειρο ζωής. Πριν καν ξεκινήσω πρωταθλητισμό, έβλεπα τους άλλους που έπαιρναν μετάλλια και ονειρευόμουν το πιο λίγο, δηλαδή πώς θα γίνει να βρεθώ στο τρίτο σκαλοπάτι του βάθρου. Όχι πρώτη. Ήθελα πρώτα να πάω στο τρίτο σκαλοπάτι και μετά στο πρώτο. Μου άρεσε να προχωράω σταδιακά. Αυτό είναι και κακό, γιατί αν βάζεις στόχο το τρίτο μετάλλιο θα φτάσεις μέχρι εκεί. Ε, έφτασα εκεί, άρα πρέπει να πάω παραπάνω τώρα.
Φανταστείτε όταν ήμουν μικρό παιδάκι, με ρώτησε ένας διοργανωτής τι μετάλλιο θα ήθελα και του είπα το τρίτο. Μου έκανε νόημα να ανέβω στο βάθρο και πήγα στο τρίτο σκαλοπάτι. Ε, με πήρε από το χέρι και ανέβηκα στο πρώτο. Ήταν η πρώτη τόσο έντονη εικόνα μου, αλλά πραγματικά μετά με τον πρωταθλητισμό ένιωθα ότι αξίζω όλα αυτά που πετυχαίνω».
«Όσο και παράξενο να φαίνεται, όλες μου οι μνήμες, από το σχολείο, τις βόλτες μου, τα κολυμβητήρια… Σ’ ό,τι κι αν έκανα, ποτέ δεν ένιωσα αυτή τη λύπηση και δεν την ένιωσα γιατί δεν το επέτρεψα εγώ. Ό,τι ήθελα το έκανα μόνη μου, ήμουν πεισματάρα, θα ντρεπόμουν να το ζητήσω».
Πώς ήσουν σαν παιδί;
«Πολύ έντονο, έκανα και φασαρία. Δεν ένιωσα ποτέ να μου έχουν αδυναμία γιατί είχα αυτή την ιδιαιτερότητα, σε καμία περίπτωση. Μια χαρά τσακωνόμουν, με πετούσαν και έξω από την τάξη. Και ποτέ δεν το εκμεταλλεύτηκα αρνητικά, προφανώς μόνο υπέρ μου.
Όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται δεν μου φαίνεται ότι μου λείπει κάτι. Όταν πηγαίνω στον καθρέφτη και κοιτάζομαι, ναι βλέπω και ‘γω ότι είναι εμφανές. Ο κόσμος το βλέπει, του χτυπάει πιο πολύ από το να δει έναν άνθρωπο στο καροτσάκι. Δεν φταίει όμως ο κόσμος, πέφτει το μάτι. Θα με ρωτήσουν αν πονάω, ο κόσμος δεν ξέρει και εγώ δεν τα κρίνω αυτά, ούτε κρατάω κακίες. Ποτέ δεν είχα κάποιον να με προσβάλλει ή να δεχτώ μπούλινγκ. Μόνο οι μεγάλοι άνθρωποι λένε “πω το παιδί”.
Ο παππούς μου κι η γιαγιά μου ενοχλούνταν αν έβλεπαν κάποιον να με λυπάται. Όταν ο παππούς μου με πήγαινε σχολείο ή κολυμβητήριο, αν έβλεπε κάποιον να με κοιτάζει έντονα του έλεγε “δεν έχεις ξαναδεί”; Του απαντούσα: “Ε, όχι ρε παππού δεν έχει ξαναδεί”. Εγώ είμαι πολύ χαλαρή μ’ αυτό το κομμάτι και μ’ αρέσει να το σατιρίζω πολύ».
Δηλαδή; Τι είδους πλάκες μπορείς να κάνεις;
«Ο προπονητής μου μπορεί να βάζει ασκήσεις που να θέλει δύο χέρια και του λέω “δηλαδή εγώ με το άλλο χέρι τι θα κάνω;”. Οι καλύτερες πλάκες γίνονται μαζί μου. Εχουμε εξοπλισμό με δύο χεράκια για να πιάνουμε νερό. Οπότε όταν αγοράζω παίρνω δύο, δεν μπορείς να πάρεις ένα. Έτυχε μια φορά, μια φίλη μου να μην φέρει τα χεράκια της και μου λένε “δώσε τα χεράκια σου”. Απαντάω “αφού το ‘χω το σπίτι μου το άλλο, τι να το χρειαστώ;” Τέτοια κάνουμε συνέχεια. Ούτε κομπλάρω ούτε τίποτα. Κάποιοι αισθάνονται άσχημα, έρχονται σε αμηχανία. Δεν θέλω να συμβαίνει αυτό αλλά όταν θέλω να πω τη μαλακία μου, θα την πω».
Σου έχει συμβεί να είναι ο άλλος αμήχανος όταν σε γνωρίζει;
«Ε, σαφώς. Δεν μπορεί ο άλλος να είναι πολύ άνετος μαζί σου από την αρχή. Αλλά το φέρνω εγώ έτσι που σπάει ο πάγος εύκολα. Για παράδειγμα θα πω σε παρέα “δεν θα ρωτήσετε ρε πως το έπαθα;”. Μου αρέσει ο άλλος να με ρωτήσει, να ξέρει… Έτσι θα αισθανθεί και πιο άνετα».
Τι διαφορετικό έχουν οι δικές σου προπονήσεις;
«Στις προπονήσεις το πρόγραμμα είναι διαφορετικό για όλους. Άλλες αντοχές και άλλα όρια έχει ο καθένας. Κάποιος μπορεί να είναι καλός στο πρόσθιο, άλλος στην πεταλούδα… Αυτό εκτιμώ στον προπονητή μου, ότι έχει φτιάξει πρόγραμμα πάνω στις ανάγκες του καθενός».
Πόσο γρήγορη είσαι;
«Θεωρώ ότι είμαι γρήγορη για την κατηγορία μου. Οι δικές μας κατηγορίες στα ΑμΕΑ είναι 10. Εγώ είμαι στην 9, όσο πιο μεγάλη είναι η κατηγορία τόσο πιο ήπια είναι η πάθηση. Εγώ αγγίζω τους αρτιμελείς».
Θα μπορούσες να πας στους Ολυμπιακούς;
«Είναι περίεργο, Εχουν άλλα όρια. Φαντάσου με ένα χέρι να κολυμπάς το 100άρι 56”, εγώ το κάνω 1′ και 08”. Πιστεύω όμως ότι μπορώ να το πάω 59”, θα είναι εφικτό να πάω. Στους Παραολυμπιακούς θα είμαι, πάντως. Πιστεύω όμως τι μπορεί κάποια άτομα ΑμΕΑ να βρεθεί στους Ολυμπιακούς».
Σε 10 χρόνια πως φαντάζεσαι τη ζωή σου;
«Σίγουρα θέλω να πάω σε άλλους δύο Παραολυμπιακούς. Εχω σπουδάζει Επικοινωνία και ΜΜΕ, φέτος τελειώνω και με το πτυχίο. Το άργησα λόγω αγώνων. Θα ήθελα να έχω μια δουλειά πάνω σ’ αυτό που έχω σπουδάσει, να έχω τις προπονήσεις μου και να έχω οικογένεια. Είμαι λάτρης των παιδιών, πιστεύω ότι θα μου πήγαινε πάρα πολύ να είμαι μαμά. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσω την κολύμβηση, το νερό δεν το αφήνω. Μακάρι να μπορώ να παίρνω μαζί μου στους αγώνες και την οικογένειά μου».
Προβληματίζεσαι για τη στιγμή που θα γίνεις μάνα; Σκέφτεσαι μήπως και δεν μπορείς να κάνεις κάτι στο μωρό;
«Καθόλου! Μια κοπέλα, η Μαριάννα που έχει το ίδιο θέμα μ’ εμένα στο αριστερό χέρι, έγινε μητέρα. Έχω σκεφτεί αν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω στις μητρικές μου υποχρεώσεις. Εκείνη η κοπέλα που το έχει βιώσει μου λέει ότι πρέπει να έχεις πιο γρήγορες κινήσεις. Γενικά, όμως, δεν υπάρχει θέμα στο να το αλλάξεις, να το ταΐσεις να το πάρεις αγκαλιά. Στο δικό μου μυαλό δεν υπάρχει θέμα, είναι πάρα πολύ εύκολο. Όπως το σκέφτεσαι, θα το κάνεις».
«Ενα πρόσθετο μέλος θα ήταν μια νέα προσαρμογή. Θα είναι σαν να έχω το χέρι μου και να μου το κόψουν. Θα είναι ένα ξένο σώμα και θα μου πάρει καιρό να προσαρμοστώ. Πάντα είμαι της άποψης ότι διευκολύνομαι. Αν είναι θέμα αισθητικής, δεν με νοιάζει. Μην έρθει κανείς να μου μιλήσει. Αυτή είμαι. Όποιος είναι μαζί μου θέλω να βλέπει την αληθινή μου πλευρά, το πρόσθετο είναι βάρος».
Φανταστείτε ότι στα τέσσερα μου μου είχαν φτιάξει ένα μέλος, αλλά δεν με βόλεψε ποτέ. Το είχα για να ξύνομαι και να κοροϊδεύω τα παιδιά στη γειτονιά. Τους έλεγα “μου φύτρωσε χέρι”».
Στην καθημερινότητά σου σε δυσκολεύει κάπου;
«Έχει τύχει, Τα μαλλιά μου τα πιάνω με κλάμερ, με λαστιχάκι τα έχω πιάσει επίσης, αλογοουρά δεν μπορώ να κάνω».
Θα ήθελες να σταθείς κάπου; Ποιοι σε έκαναν να σκέφτεσαι έτσι;
«Πήρα άπλετη αγάπη από την οικογένειά μου, η μητέρα μου ήταν και είναι πολύ δίπλα μου και στο πως αντιμετωπίζω την κατάστασή μου, έχει να κάνει από το πώς με μεγάλωσαν».
