Άρθρογραφία

Ένα κείμενο αφιέρωση στον Πατέρα που έμεινε μπροστά στην αναπηρία του παιδιού του.

Για εκείνον τον πατέρα που έμεινε…

Ήταν τότε που σου ανακοίνωσε η γυναίκα σου ότι θα γίνεις πατέρας

Είναι η στιγμή που χαίρεσαι και νιώθεις ευτυχία

Κάνεις όνειρα…
Μαθαίνεις το φύλο του μωρού σου και είτε κάνεις όνειρα ότι θα τον κάνεις μεγάλο ποδοσφαιριστή ή μηχανόβιο σαν εσένα είτε πως εσένα την κόρη σου δεν θα την πειράξει κάνεις και θα είναι η πριγκίπισσά σου.

Και φτάνει η στιγμή εκείνη… Η στιγμή για εκείνον τον πατέρα που τελικά τα όνειρά του αλλάζουν απότομα.

Το παιδί του θα έχει ξεχωριστές ανάγκες.
Δεν είναι το ίδιο εύκολο για έναν άντρα – πατέρα να αποδεχθεί και να αντέξει το βάρος ενός παιδιού με ξεχωριστές ανάγκες.

Κλαίει μπροστά σε μια θερμοκοιτίδα, λυγίζει τα γόνατά του και ξεσπά όταν ακούει πως το παιδί του, ο γιος/η κόρη του θα έχει ξεχωριστές ανάγκες.
Εκεί υπάρχουν εκείνοι που δε το αντέχουν και ακολουθούν τον εύκολο δρόμο, τη φυγή…
Υπάρχει όμως και ο μάγκας πατερας , ο πατέρας-υπόδειγμα, ο πατερας που σηκώνει τα λυγισμένα γόνατά του, σφίγγει το στόμα του, κρατάει την κραυγή του και παίρνει αγκαλιά τη γυναίκα του και λέει «Ό,τι και να συμβεί θα το αντιμετωπίσουμε μαζί».

Έτσι και έκανε.
Δούλεψε το μέσα του, δούλεψε τη μαγκιά του, την υπερηφάνειά του και έμεινε να σηκώσει ψηλά το παιδί του με το όποιο τίμημα. Έμεινε να δώσει φτερά στην οικογένειά του.

Θύμωσε για τη ζωή του, δε λέω, αλλά έμεινε.
Ανοίγει την πόρτα του σπιτιού ερχόμενος κουρασμένος από τη δουλειά του και σκύβει να πάρει αγκαλιά το παιδί του , να το σηκώσει ψηλά .

Τρέχει μαζί του, παίζει μαζί του, κάνει όνειρά μαζί του. Θα τους δεις κρυφά να συνομιλούν με το παιδί τους και να κάνουν όνειρα, όνειρα δύσκολα που θα προσπαθήσουν παρέα να πραγματοποιήσουν.
Εγώ τον είδα κρυφά… Τον είδα κρυφά να σφίγγει τη γροθιά του, να καταπίνει το θυμό του και τα δάκρυά του και να μένει… Τον είδα να διαβάζει παραμύθια για μηχανές, τον είδα να βάζει το γιο του πάνω στη μηχανή του, τον είδα να μένει εκεί… Πλάι μας… Βράχος .

Τον είδα να μη μιλά όταν εγώ ξεσπώ πάνω του από την κούρασή μου.
Τον είδα να ξεπερνά τα όριά του.

Σε εκείνον τον πατέρα που γνώρισα πέρυσι το καλοκαίρι, ετών 87, που μου είπε ότι έχει να κοιμηθεί 30 χρόνια με τη γυναίκα του, γιατί ο γιος του θέλει πάντα πλάι του το γέρο του (έτσι λέει το μπαμπά του).

Ξέρεις, μου είπε, τι δύσκολο που ήταν εκείνα τα χρόνια να έχεις παιδί με σύνδρομο down; Kαι είναι ακόμα εδώ παρέα με τον Άκη, το γιο του, ετών 41. Κάθε μέρα μαζί παντού. Είναι το φιλαράκι του, μου είπε.

Σε εκείνον τον πατέρα που στάθηκε πλάι στο ξεχωριστό του παιδί σα βράχος.
Σε εκείνους, λοιπόν, τους ξεχωριστούς πατεράδες αξίζουν τα συγχαρητήρια του κόσμου όλου.
Στον πατέρα που έμεινε.

Σε ευχαριστώ που στάθηκες πλάι μας… Αφιερωμένο στον άντρα μου

Μαρία Τούβα

Διαχειρίστρια της σελίδας: Find your ability in your disability

Αντιστοιχισμένο

Σχετικά Άρθρα

Back to top button