«Κάνω όνειρα για τον Παύλο, πιστεύω ότι θα κερδίσει τη ζωή»

Όλη της η ζωή είναι ο Παύλος. Τον αγκαλιάζει και αυτός της ανταποδίδει τα χάδια μαζί με ένα «σ’ αγαπώ» γεμάτο τρυφερότητα. Πρώτη φορά τον είδε στο κέντρο αποκατάστασης αναπήρων παιδιώνστη Βούλα, πριν από πέντε χρόνια. Είχε βρεθεί εκεί με εντολή εισαγγελέα, αφού οι γονείς του που είναι Ρομά τον εγκατέλειψαν, πιθανόν εξαιτίας της αναπηρίας του.

Με ένα μόνο νεφρό και με αρκετά ακόμη προβλήματα υγείας, ο μικρός Παύλος –έτσι τον βάφτισε η Μαρία– μετά τη διαδικασία της αναδοχής είναι πια ασφαλής στο σπίτι του. Και η Μαρία τού δίνει απλόχερα όλη την αγάπη και τη φροντίδα που αξίζει να παίρνει κάθε παιδί.

«Ήταν τριών ετών όταν τον συνάντησα στο κέντρο αποκατάστασης. Είχα μάθει για την περίπτωση του Παύλου και ήθελα να τον γνωρίσω. Είδα ένα παιδάκι φοβισμένο που είχε εγκαταλειφθεί δύο φορές, την πρώτη από τους βιολογικούς γονείς του και τη δεύτερη από τους ανάδοχους, που τον κράτησαν μαζί τους για έξι μήνες. Η απόφαση ήρθε εύκολα. Ήθελα αυτό το παιδί να σταματήσει να  υποφέρει», λέει στην «Κ» η μητέρα του Παύλου.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Μαρία Μαρκοζάνη φροντίζει ένα παιδί με αναπηρικά προβλήματα. Εδώ και 18 χρόνια είναι εθελόντρια στο κέντρο αποκατάστασης αναπήρων παιδιών της Βούλας, προσφέροντας τη βοήθειά της σε παιδιά που την έχουν ανάγκη. «Πρώτη φορά πήγα το 2001, με την παρότρυνση μιας φίλης μου. Μάλιστα είχα ρωτήσει “τι να πάρω για τα παιδιά;” κι εκείνη μου απάντησε “τίποτα, θα τους δώσουμε την αγκαλιά μας”», θυμάται και περιγράφει την πρώτη εικόνα που είχε αντικρίσει: «Μέσα στο δωμάτιο έβλεπες τα παιδιά μέσα σε στολισμένα καροτσάκια, που περίμεναν κάποιον να τα βγάλει μία βόλτα, έστω και μέχρι το προαύλιο. Ήταν δύο κορίτσια εκεί που φρόντιζαν είκοσι παιδιά. Ποιο να πρωτοκοίταζαν;».

Στο πλευρό της Ελευθερίας.

Κάπως έτσι, η Μαρία πήρε την απόφαση να πηγαίνει τακτικά. Στην αρχή μόνο τα Σαββατοκύριακα, αργότερα και τις καθημερινές, μετά τη δουλειά της. Έγινε νονά πέντε παιδιών, κάτι που της έδινε τη δυνατότητα να τα φιλοξενεί Σάββατο και Κυριακή στο σπίτι της. Πριν από εννιά χρόνια συνάντησε την Ελευθερία, ένα κορίτσι που γεννήθηκε χωρίς όραση. Τότε ήταν πέντε χρόνων και δεν είχε κανέναν. Σήμερα, είναι δεκατεσσάρων και έχει επιστρέψει στο πατρικό της σπίτι.

Η Μαρία Μαρκοζάνη για πολλά χρόνια στάθηκε στο πλευρό του κοριτσιού, την εμψύχωνε και της έμαθε να αγαπάει τη ζωή. «Η Ελευθερία είναι ένα χαρισματικό παιδί», λέει στην «Κ». «Έχει ταλέντο στην κολύμβηση και στη μουσική, μάλιστα κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό τραγουδιού. Είμαι χαρούμενη που οι γονείς της αποφάσισαν να την πάρουν ξανά στο σπίτι γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν είχαν κανέναν λόγο να αφήνουν την κόρη τους να μεγαλώνει στο ίδρυμα.

Θυμάμαι όταν συζήτησα με τη μητέρα της και της έλεγα πόσο χαρισματική είναι η Ελευθερία, γλύκανε και πήρε την απόφαση. Της είχα πει, “μην κάνεις το ίδιο λάθος για δεύτερη φορά”, κι ευτυχώς δεν το έκανε».

Σήμερα, η Μαρία Μαρκοζάνη, που είναι εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα, μεγαλώνει μόνη της τον Παύλο, με όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα παιδί με 80% αναπηρία. Στα οχτώ του χρόνια πηγαίνει στο δημόσιο σχολείο της Βάρκιζας, με παράλληλη στήριξη που καλύπτει η μητέρα του. «Φέτος, με διαβεβαίωσαν ότι το κράτος θα διορίσει –όπως οφείλει– κάποιον για να συνοδεύει τον Παύλο. Εάν δεν συμβεί αυτό, από το σχολείο μου εξηγούν ότι δεν θα τον εγγράψουν. Ελπίζω πως όλα θα πάνε καλά».

Δεν μετανιώνει.

Στα τέσσερα χρόνια που ζει με τον Παύλο, οι δυσκολίες της καθημερινότητας είναι πολλές. Χρειάστηκε αρκετές φορές να κάνει συμβιβασμούς στην προσωπική της ζωή και μετά τα 50 να αλλάξει τα σχέδιά της. Τίποτα όμως δεν την έκανε να μετανιώσει. «Την αναπηρία του Παύλου εγώ δεν τη βλέπω. Βλέπω ένα ευγενικό παιδί γεμάτο ενδιαφέροντα για τη ζωή. Κάνει κολύμβηση, του αρέσουν οι βουτιές και μέσα στο νερό είναι ευτυχισμένος. Είναι ένα παιδί με όνειρα και προσδοκίες. Κάνω κι εγώ όνειρα για εκείνον. Η βελτίωσή του μέρα με τη μέρα με κάνει να πιστεύω ότι θα κερδίσει τη ζωή».

«Τι συμβουλή θα δίνατε σε εκείνους που σκέφτονται την αναδοχή;» είναι η τελευταία μου ερώτηση. «Θα τους παρότρυνα», απαντά η Μαρία. «Είναι μία σχετικά απλή διαδικασία που δεν έχει σχέση με τις δυσκολίες της υιοθεσίας. Ωστόσο, θα τους έλεγα να μην το κάνουν για τη δική τους ευχαρίστηση, αλλά για τα παιδιά που έχουν την ανάγκη μιας οικογένειας».