Ο Ράιαν Γουάιτ διαγνώστηκε με HIV το 1984, όταν ήταν 13 ετών και «έφυγε» 6 χρόνια αργότερα, αφού προηγουμένως είχε γίνει σύμβολο στη μάχη κατά του AIDS – Ο αγώνας του, σε μια εποχή που η ασθένεια ισοδυναμούσε με το απόλυτο ταμπού, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες για τη σημερινή «Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS»

Ο Ράιαν γεννήθηκε με αιμοφιλία, μια σπάνια, κληρονομική πάθηση που προσβάλει κυρίως τους άνδρες και χαρακτηρίζεται από την αδυναμία του οργανισμού να ελέγξει τον μηχανισμό πήξης του αίματος. Τo παιδί από το Κόκομο της Ιντιάνα, έλαβε τον ιό του HIV από μολυσμένο αίμα κι όταν έγινε η διάγνωσή, στις 17 Δεκεμβρίου του 1984, οι γιατροί του έδωσαν έξι μήνες ζωής.

Κι ακριβώς εκεί ξεκίνησε η μαρτυρική του πορεία. Μία πορεία γεμάτη φόβο και ρατσισμό που έμελε να μετατρέψει τον Ράιαν στο παιδί-σύμβολο ενάντια στον αγώνα του AIDS…

Ο Ράιαν είχε ένα πολύ δύσκολο δρόμο να διαβεί. Αφού ξεπέρασε την πρώτη σοβαρή φάση της αρρώστιας, ήθελε να επιστρέψει στο σχολείο του στο Russiaville της Ιντιάνα. Δυστυχώς, ο επικεφαλής επιθεωρητής Εκπαίδευσης δεν του το επέτρεψε κι έτσι ο Ράιαν αναγκάστηκε να παρακολουθεί τα μαθήματά του μέσω τηλεφώνου. Υπεύθυνοι του τομέα της Εκπαίδευσης, δάσκαλοι, γονείς και μαθητές επέμεναν τότε -εσφαλμένα και σκληρά- ότι ο Ράιαν μπορούσε να μεταδώσει τον ιό του HIV μέσω περιστασιακής επαφής, όπως δια χειραψίας, από τη χρήση της τουαλέτας ή ακόμη και από το χαρτί των εφημερίδων που διένειμε στη γειτονιά του! Αν και οι γιατροί επέμεναν ότι δεν υπήρχε κίνδυνος για τα υπόλοιπα παιδιά, το AIDS δεν ήταν κατανοητό εκείνη την εποχή με αποτέλεσμα μία ολόκληρη κοινωνία να ταχθεί υπέρ της «εξαφάνισης» του μικρού Ράιαν.

Τότε άρχισε μία μεγάλη νομική μάχη με το σχολικό σύστημα. Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Ράιαν έγινε φίλος με τον Μάικλ Τζάκσον κι όπως είχε δηλώσει η μητέρα του παιδιού: «Ήταν πραγματικά μία καλή σχέση και περνούσαν πολύ χρόνο μαζί. Ο Μάικλ συμπεριφερόταν στον Ράιαν σαν να μην ήταν άρρωστος και ο Ράιαν συμπεριφερόταν στον Μάικλ σαν μην ήταν διάσημος». Η μπαλάντα του Μάικλ Τζάκσον «Gone Too Soon» που γράφτηκε από τους Λάρι Γκρόσμαν και Μπαζ Κόχαν με παραγωγό τον Τζάκσον ήταν ένα αφιέρωμα στον μικρό Ράιαν μαζί με την συμπαράσταση και την αγάπη πολλών επωνύμων της εποχής.

Αφού κέρδισε την μακρά δικαστική μάχη, που του επέτρεψε να επιστρέψει στο σχολείο του, ο Ράιαν έπεσε θύμα bullying από συμμαθητές του που τον γιουχάιζαν και τον απέφευγαν επιδεικτικά. Βάνδαλοι έσπασαν τα παράθυρα του σπιτιού της οικογένειάς του, πυρπόλησαν το γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του ενώ οι ταμίες των σούπερ μάρκετ και των καταστημάτων του Κόκομο αρνούνταν να αγγίξουν ακόμη και τα χέρια της μητέρας του κάθε φορά που πήγαινε για ψώνια. Φυσικά, δεν ήταν όλοι στην πόλη του παιδιού τόσο απάνθρωποι και υπήρχαν κάποιες οικογένειες που υποστήριξαν την επιθυμία του Ράιαν να φοιτήσει στο σχολείο. Παρόλα αυτά, η καθημερινότητα του μικρού παιδιού ήταν κάτι παραπάνω από σκληρή. Το 1987, οι Γουάιτ μετακόμισαν στο κοντινό Cicero της Ιντιάνα και ο Ράιαν γράφτηκε στο Γυμνάσιο Hamilton Heights. Εκεί, ο διευθυντής τον καλωσόρισε με χειραψία ενθαρρύνοντας τους μαθητές να συμμετάσχουν σε ενημερωτικές συζητήσεις αναφορικά με τον HIV / AIDS.

Ενώ οι ΗΠΑ βυθίζονταν σε ωκεανούς ομοφοβίας κουνώντας άτσαλα το κουπί της προκατάληψης απέναντι σ’ έναν ολοένα και αυξανόμενο αριθμό νοσούντων, η υπόθεση του Ράιαν Γουάιτ έγινε κάτι σαν «εθνικό αντίδοτο». Κατά τη διάρκεια της εποχής εκείνης, ο Ράιαν έπαιξε τον ρόλο του «εκπροσώπου ενημέρωσης» για το AIDS, πρώτα στους συμμαθητές του, μετά στους δημοσιογράφους και μέσω της ευρείας εμβέλειας της τηλεόρασης, σε ολόκληρο τον αμερικανικό λαό. Ο ίδιος, αγωνίστηκε με γενναιότητα απέναντι σε ομάδες φανατικών, που έβλεπαν το AIDS ως ένα είδος… θεϊκής τιμωρίας απέναντι στους ομοφυλοφίλους και τους χρήστες ναρκωτικών -δύο από τις μεγαλύτερες ομάδες που έχουν πληγεί από AIDS κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Έδειξε επίσης πώς έπρεπε να διορθωθεί το εθνικό σύστημα παροχής αίματος έτσι ώστε κάθε αιμοδοσία να ελέγχεται για HIV. «Το AIDS», δήλωνε ο ίδιος, «είναι μια μολυσματική ασθένεια, τίποτα περισσότερο, και έχει τη δύναμη να μολύνει και να βλάψει οποιονδήποτε άνθρωπο είναι αρκετά άτυχος ώστε να προσβληθεί από αυτό. Ποια είναι η μεγαλύτερη επιθυμία της ζωής μου; Να ήμουν καλά. Να ήμουν ένα κανονικό παιδί…».

Η ζωή του έγινε τηλεοπτική ταινία με τίτλο «Η ιστορία του Ράιαν Γουάιτ», και προβλήθηκε στην τηλεόραση το 1989. Πολλές διασημότητες και πολιτικοί ηγέτες τον τίμησαν, συμπεριλαμβανομένων των Έλτον Τζον, Μάικλ Τζάκσον, Νάνσι και Ρόναλντ Ρέιγκαν και Ντόναλντ Τραμπ με τον τελευταίο μάλιστα να διαρρέει επί σειρά ετών στον Τύπο ότι υπήρξε ο άνθρωπος που πλήρωσε αδρά τα έξοδα θεραπείας του Ράιαν, μέχρι που η μητέρα του παιδιού τον διέψευσε κατηγορηματικά σε συνέντευξή της.

Στις αρχές του 1990, η υγεία του Ράιαν επιδεινώθηκε δραματικά. Ο ίδιος μπόρεσε να παρακολουθήσει την απονομή των Βραβείων Όσκαρ στο Λος Άντζελες τον Μάρτιο του 1990, αλλά λίγες μέρες αργότερα, δυσκολευόταν ακόμη και να καταπιεί και επέστρεψε στο Παιδικό Νοσοκομείο Riley της Ινδιανάπολης. Η αναπνευστική του κατάσταση επιδεινώθηκε και πέθανε στις 8 Απριλίου, ακριβώς ένα μήνα πριν την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο.
Στις 18 Αυγούστου του 1990, ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους υπέγραψε ένα σημαντικό νομοσχέδιο που έγινε νόμος, γνωστό ως «The Ryan White CARE Act».

Αυτή η νομοθεσία παρείχε περισσότερα από 2 δισεκατομμύρια δολάρια για να βοηθήσει τις πόλεις, τις πολιτείες και τους κοινοτικούς οργανισμούς να αναπτύξουν και να εφαρμόσουν συντονισμένα και ολοκληρωμένα συστήματα διάγνωσης, φροντίδας και θεραπείας για τους φτωχότερους Αμερικανούς που έρχονταν αντιμέτωποι με το HIV / AIDS. Σήμερα, η σύγχρονη ιατρική έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο στη θεραπεία του HIV / AIDS με μια σειρά φαρμάκων που επιτρέπουν στους ασθενείς να ζουν περισσότερα χρόνια έχοντας παράλληλα ένα καλό και παραγωγικό επίπεδο ζωής. Μόνο στις ΗΠΑ υπάρχουν περίπου 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν μολυνθεί από τον ιό HIV ενώ περισσότεροι από 36 εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο ζουν σήμερα με τον ιό HIV. Από τότε που ξεκίνησε η παγκόσμια πανδημία, σχεδόν 79 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν προσβληθεί από τον ιό ενώ πάνω από 34 εκατομμύρια έχουν πεθάνει από AIDS. Είναι τρομερό το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα, το AIDS παραμένει μία από τις κύριες αιτίες θανάτου στον κόσμο. Aκόμη πιο τραγικό είναι ωστόσο πως παρά την ενημέρωση πολλοί ασθενείς με AIDS εξακολουθούν, έως αυτή τη στιγμή, να απειλούνται από αρρωστημένες κοινωνικές αντιλήψεις και βάρβαρες εκδηλώσεις ρατσισμού και μισαλλοδοξίας…