Μιλάμε αρκετά συχνά για καρκίνο, και σχεδόν όλοι μας γνωρίζουμε ένα άτομο που κάποια στιγμή έπασχε από την τρομακτική αυτή νόσο. Και, πολλές φορές, οι άνθρωποι χάνουν την μάχη—αλλά όχι πάντα. Μερικές φορές ο άνθρωπος νικάει, για πολλούς και διάφορους λόγους. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι πρακτικά κάθε καρκίνος είναι διαφορετικός, και δεν υπάρχει κάποια θεραπεία που να αποδειχθεί 100% ακριβής για κάθε περίπτωση.
Για να θυμίσουμε, όμως, στον εαυτό μας σήμερα ότι ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί, αυτές είναι μερικές μόνο μικρές ιστορίες ανθρώπων που επιβίωσαν, και μοιράστηκαν την ιστορία τους.
*Η Sharon Belvin διαγνώστηκε με μελάνωμα στον ένα της πνεύμονα μία εβδομάδα πριν τον γάμο της, στα 22. Αυτού του είδους ο καρκίνος είναι ιδιαίτερα ανθεκτικός στην χημειοθεραπεία. Δύο χρόνια αργότερα, οι πιο συνηθισμένες θεραπείες είχαν αποτύχει, και πλέον είχε όγκους και στους δύο πνεύμονες. Έπειτα, οι γιατροί της χορήγησαν ένα πειραματικό φάρμακο που πυροδοτεί στο ανοσοποιητικό σύστημα έντονη αντίδραση κατά του καρκίνου, και μέχρι το τέλος του 2006, οι όγκοι της είχαν εξαφανιστεί. Έναν χρόνο αργότερα, το συγκεκριμένο φάρμακο πέρασε από κλινική με λ έτη, και αποδείχθηκε αποτελεσματικό μόνο στο 10% των ασθενών με μελάνωμα. Έκτοτε συνεχίζει η έρευνα για να βρεθεί ο λόγος που ορισμένοι ασθενείς ανταποκρίνονται καλύτερα σε αυτό.
*Ο Charles Burrows διαγνώστηκε με μη εγχειρήσιμο καρκίνο στο συκώτι. Ο όγκος είχε το μέγεθος μιας μικρής μπάλας, και οι γιατροί του είπαν πως είχε μετά βίας δύο μήνες για να ζήσει. Και τότε συνέβη κάτι – σπάνιο μεν, δυνατό δε – και ο όγκος εξαφανίστηκε μόνος του. Οι επιστήμονες δεν μπορούν να καταλάβουν ακόμα γιατί και πώς συμβαίνει αυτό, αλλά εικάζεται πως παίζει μεγάλο ρόλο το ανοσοποιητικό σύστημα.
*Ο Joseph Rick, καθηγητής λυκείου, παρατήρησε ένα μοβ σημάδι στην μέση του το 2002. Σύντομα, είχε μεταβεί στο παχύ έντερο, και μέχρι το 2004 – και 9 αποτυχημένα χειρουργεία, όπως και 40 χημειοθεραπείες – το σώμα του ήταν γεμάτο όγκους και οι γιατροί του έδιναν τέσσερις μήνες ζωής. Έπειτα, άρχισαν να κυκλοφορούν νέα για ένα πειραματικό φάρμακο που ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, όπως και στην περίπτωση της Sharon Belvin. Μία μόλις εβδομάδα μετά την πρώτη θεραπεία, ορισμένοι φανεροί όγκοι στο δέρμα του άρχισαν να ξεθωριάζουν, και στις αρχές του 2006, είχαν εξαφανιστεί. Το φάρμακο αυτό, όμως δεν έχει ακόμα εγκριθεί για χρήση πέρα από κλινικές μελέτες.
*Η Jan Lesser διαγνώστηκε το 2000 με δύο όγκους στον δεξί της πνεύμονα, δύο ακόμα στο συκώτι, και έναν στον εγκέφαλο. Μέσα στους επόμενους δέκα μήνες, η χημειοθεραπεία απέτυχε να σταματήσει την ανάπτυξη του όγκου. Στο τέλος του έτους, η Jan ξεκίνησε να παίρνει ένα πειραματικό φάρμακο, το οποίο είχε εξαφανίσει τους όγκους της σε πέντε μήνες. Όπως και στην πρώτη περίπτωση, σε μία κλινική μελέτη που ακολούθησε, μόλις το 10% των ασθενών είδε αποτελέσματα. Μέχρι και σήμερα, η Jan εξακολουθεί να παίρνει το φάρμακο καθημερινά—το οποίο πλέον δεν πωλείται σε νέους ασθενείς, καθώς δεν παρουσίασε καλύτερα αποτελέσματα σε σχέση με ένα placebo σε κλινικές μελέτες. Εικάζεται πως ο λόγος που ανταποκρίνεται τόσο καλά είναι ότι οι όγκοι της έχουν μια συγκεκριμένη γενετική μετάλλαξη που τους κάνει ιδιαίτερα ευαίσθητους σε αυτό το φάρμακο· μια ανακάλυψη που, αν επιβεβαιωθεί, μπορεί να ανοίξει καινούριους δρόμους για την δημιουργία εξειδικευμένων φαρμάκων, ανάλογα με την περίπτωση.
