της Παιδαγωγού κας Μπακοπούλου Αθανασίας
Παρακαλώ, μην συγκρίνετε τα παιδιά σας με άλλα.
Δυστυχώς, κυρίως εμείς που παραβρισκόμαστε αρκετά συχνά σε μέρη που συχνάζουν οικογένειες, ακούμε εκφράσεις όπως:
- Πώς κάνεις έτσι; Κοίτα το κοριτσάκι, δεν κάνει όπως εσύ.
- Βλέπεις το αγοράκι; Tρώει το φαΐ του.
- Τα άλλα παιδιά παίζουν μια χαρά, εσύ τι κάνεις;
- Ο Νικολάκης είναι καλό παιδί, όχι σαν εσένα.
Και πολλές φορές δε λείπουν και οι χαρακτηρισμοί:
- Σαν χαζό κάνεις.
- Ηλίθιο είσαι παιδάκι μου;
Όλα τα παραπάνω μπορούν να ειπωθούν αλλά με διαφορετικό τρόπο και παραλείποντας τη σύγκριση.
Δεν γίνεται στα μάτια των παιδιών μας να εξυψώνουμε τα άλλα παιδιά, τα οποία δεν ξέρουμε καν αν αξίζουν αυτή την εξύψωση. Πάντως σίγουρο είναι ότι στα δικά μας δεν αξίζει αυτή η υποτίμηση.
Πρώτον, τα παιδιά που έχουμε και αυτό που είναι το έχουμε φτιάξει εμείς. Δεν ευθύνονται αυτά ποτέ, μόνο εμείς.
Δεύτερον, πρέπει να αγαπήσουμε τα παιδιά μας και όχι μόνο όταν είναι άψογα. Κανείς άλλωστε δεν είναι τέλειος. Άσε που το «τέλειο» είναι τελείως υποκειμενικό.
Τρίτον, στην επιφάνεια καλό είναι να φέρνουμε τα καλά στοιχεία των παιδιών μας και όταν συμβαίνει κάτι αρνητικό, καλό είναι να συζητάμε ιδιαιτέρως μαζί τους κάποια άλλη στιγμή και ποτέ μπροστά σε τρίτους.
Μην ακυρώνετε τα παιδιά σας ΠΟΤΕ, αλλά πόσο περισσότερο σε τρίτους. Τα παιδιά αισθάνονται το αίσθημα της ντροπής και όταν συμβαίνει αυτό, θεωρούν ότι δεν αξίζουν και χάνουν την αυτοπεποίθησή τους.
Αργότερα αυτό θα τα κάνει ευάλωτα προς διάφορες καταστάσεις και καθόλου απίθανο να μπλέξουν σε παρέες «κακές».
Θα θεωρούν ότι αξίζουν πάντα οι άλλοι περισσότερο από αυτούς.
Θα δίνουν αξία σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν καν, αλλά δε θα μπορούν να δουν καθαρά.
Μιλήστε και εξηγήστε στα παιδιά σας. Θα καταλάβουν, δεν είναι χαζά. Περισσότερα θα καταλάβουν με τη όμορφη και γεμάτη παραδείγματα συζήτηση παρά με τις φωνές και τις συγκρίσεις.
Άλλωστε θεωρώ ότι τις περισσότερες φορές που γίνονται τέτοια ξεσπάσματα είναι επειδή ντρεπόμαστε εμείς. Προσβάλλουμε το παιδί μας σαν να θέλουμε να ακούσουν οι γύρω ότι «εμείς είμαστε φοβεροί γονείς, πώς εσύ τα κάνεις αυτά;» γιατί φοβόμαστε την κριτική. Aυτό δεν θα πρέπει να μας απασχολεί.
Ίσως κι εμείς έχουμε αυτή την τάση, να φαινόμαστε δηλαδή στους γύρω άψογοι και να μας απασχολεί η γνώμη των άλλων, γιατί κάποτε κι εμείς σαν παιδιά πέσαμε σε αυτή την αντιμετώπιση από τους γονείς μας.
Στην προσπάθειά μας όμως να φανούμε καλοί στους γύρω, στα μάτια των παιδιών μας φαινόμαστε απαίσιοι.
Πρέπει να λειτουργούμε με ηρεμία, να φιλοσοφούμε τα πράγματα. Στόχος δεν είναι να αρέσουμε στους άλλους.
Δεν είναι κάποιος καλύτερος από τον άλλον. Όλοι έχουμε τον δικό μας ξεχωριστό χαρακτήρα και θα πρέπει να τον αγαπάμε, αλλά και να τον βελτιώνουμε όπου κρίνουμε απαραίτητο.
Είναι άδικο να χαλάμε τις στιγμές με τα παιδιά μας για τους άλλους.
Είναι άδικο για μία συμπεριφορά που δεν μας αρέσει να ακυρώνουμε το δικό μας ανθρωπάκι που μας έχει δώσει το «είναι» του από την ώρα που γεννήθηκε.
Είναι άδικο να κατηγορούμε το δικό μας παιδί για συμπεριφορές που εμείς οι ίδιοι του έχουμε αναπτύξει.
Πρέπει να ανήκουμε στην ίδια ομάδα με το παιδί μας και να προσπαθούμε για την εξέλιξή μας ΜΑΖΙ. Διότι κι εμείς πρέπει να εκμυστηρευτούμε στα παιδιά ότι δεν είμαστε τέλειοι και προσπαθούμε μαζί με αυτά να εξελιχθούμε σαν άνθρωποι. Και πάντα θα προσπαθούμε για την προσωπική μας βελτίωση. Με αυτόν τον τρόπο και χωρίς τσακωμούς το ίδιο θα προσπαθούν και εκείνα.
Δεν είμαστε εμείς οι μεγάλοι τέλειοι αρχηγοί και εκείνα τα μικρά στρατιωτάκια που τα κάνουν όλα λάθος.
Θα μεγαλώσουν και θα δουν τι είμαστε και θα είναι αργά.
Εν κατακλείδι, ό,τι θέλουμε να μεταφέρουμε στα παιδιά μας πρώτα ας το κάνουμε εμείς και όχι εσκεμμένα για μια στιγμή, αλλά αυτός να είναι ο τρόπος ζωής μας.
