Ζώντας με το στίγμα το διαφορετικού – Τί πραγματικά βιώνει ένα αυτιστικό παιδί;
Συνήθως βλέπουμε εκτενή αφιερώματα για τα παιδιά, τον αυτισμό, τον ρατσισμό που βιώνουν στο σχολείο με αφορμή μια παγκόσμια ημέρα. Και την επόμενη μέρα η ζωή θα κυλήσει ξανά σε ρυθμούς κανονικότητας. Όσοι για μια στιγμή συγκινήθηκαν, θα το έχουν πια ξεχάσει.
Τα παιδιά με αυτισμό μπορεί να βιώνουν μια προσωπική μοναξιά, αλλά κανείς να μην καταλαβαίνει τι ακριβώς ζούνε. Λόγω της πολυπλοκότητας του, ο αυτισμός δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός. Μαζί με το σύνδρομο Άσπεργκερ και την Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή ανήκουν στις Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος.
Κάποιοι μπορεί να νομίζουν ότι είναι περίεργος, εξωγήινος. Στο σχολείο οι δάσκαλοι μπορεί να τον πούνε και τεμπέλη. Ότι βαριέται να διαβάσει, δεν προσέχει και τέτοια. Οι συμμαθητές του μπορεί να του έχουν γυρίσει την πλάτη, ενώ γονείς μπορεί να λένε ότι δεν θέλουν τα παιδιά μας να κάνουν παρέα, μην… κολλήσουν. Γονείς, με παιδιά κι αυτοί, να του κλείνουν την πόρτα γιατί νομίζουν ότι θα πειράξει τα παιδιά τους. Για άλλη μια φορά ένα παιδί με το στίγμα του διαφορετικού, βιώνει τον ρατσισμό στην πιο τρυφερή ηλικία.
Πριν μερικά χρόνια, κυκλοφόρησε ένα βαθιά συγκινητικό ποίημα ενός αυτιστικού παιδιού. Ένα ποίημα που μπορεί να σε φέρει λίγο πιο κοντά στον κόσμο του. Με αφορμή μια εργασία που του ανατέθηκε στο σχολείο, το δεκάχρονο αγόρι από τη Νέα Υόρκη έγραψε ένα ποίημα για να εξηγήσει όσα το ίδιο βιώνει. Η δασκάλα είχε ζητήσει από τους μαθητές της να γράψουν ξεκινώντας τις προτάσεις τους με τη φράση «Εγώ είμαι».
«Είμαι παράξενος. Είμαι καινούριος
Αναρωτιέμαι αν είσαι και εσύ
Ακούω φωνές στον αέρα
Καταλαβαίνω ότι εσύ δεν ακούς και αυτό δεν είναι δίκαιο
Δεν θέλω να νιώθω άσχημα
Είμαι παράξενος. Είμαι καινούριος
Προσποιούμαι ότι είσαι και εσύ
Νιώθω σαν ένα αγόρι στο διάστημα
Αγγίζω τα αστέρια και νιώθω πως βρίσκομαι εκτός
Ανησυχώ για το τι σκέφτονται οι άλλοι
Κλαίω όταν οι άνθρωποι γελούν, με κάνει να νιώθω μικρός
Είμαι παράξενος. Είμαι καινούριος
Καταλαβαίνω τώρα ότι είσαι και εσύ