Εύχομαι οι γονείς να μιλούσαν στα παιδιά τους για τον αυτισμό…

Γνωρίζω ότι θα πρέπει να είμαι ευγνώμων που το παιδί μου με αυτισμό γεννήθηκε σε μια εποχή που η κοινωνία μας αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι υπάρχει τόσο μεγάλη ομορφιά στην διαφορετικότητα. Εντούτοις, σε ηλικία 5 ετών, έχει ήδη πάρει την προσοχή άλλων ανθρώπων αλλά και σχόλια από παιδιά που τον κοροιδεύουν. Η καρδιά μου βυθίζεται κάθε φορά. Τι θα γίνει όταν θα είναι έφηβος;

Έχω δει επίσης τον 7χρονο γιο μου να παρακολουθεί τους φίλους του που κοροϊδεύουν τον αδερφό του και να μην ξέρει τι να κάνει. Ξέρω ότι τα παιδιά θα είναι παιδιά, αλλά είναι πάρα πολύ να ζητήσουμε από αυτά τα παιδιά να έχουν λίγο περισσότερη συμπόνια και κατανόηση; Οχι δεν είναι.

Από πού μπορούμε να ξεκινήσουμε; Νομίζω ότι αρχίζει με την καλοσύνη προς τους άλλους. Τα παιδιά μας μαθαίνουν από το παράδειγμα, οπότε αυτό που λέτε και κάνετε θα είναι πιθανότατα αυτό που λέει και κάνει το παιδί σας. Σας περιμένουν για καθοδήγηση από την πρώτη μέρα, γι ‘αυτό είναι δική σας δουλειά να τους διδάξετε πώς να δείχνουν συμπόνια, να προσεγγίζουν εκείνους που μπορεί να είναι διαφορετικοί και να αποδέχονται τους ανθρώπους άσχετα με το πώς είναι. Εδώ είναι το πράγμα, όμως: δεν είναι δύσκολο. Υπενθυμίζω συχνά στον γιο μου να μεταχειρίζεται τον καθένα με τον τρόπο που του αρέσει να αντιμετωπίζουν τον ίδιο.

Συχνά με ρωτούν πότε είπα στον μεγαλύτερο γιο μου για τον αυτισμό του αδελφού του. Η απάντησή μου είναι: «Όχι αρκετά σύντομα.» Δεν νομίζω ότι ένα παιδί είναι πολύ μικρό για να αρχίσει να μαθαίνει ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Τα παιδιά δεν χρειάζεται να γνωρίζουν αμέσως κάθε λεπτομέρεια της διαταραχής, αλλά σιγά σιγά θα καταλάβουν.

Για παράδειγμα, όταν εξήγησα στο μεγαλύτερο μου ότι ο αδελφός του έχει αυτισμό και ήταν μη λεκτικός, τον ρώτησα πώς θα ένιωθε αν κάθε μέρα ξύπνησούσε και δεν μπορούσε να πει ένα απλό «Καλημέρα» ή «Όχι». Αμέσως συνδέθηκε με τη σκέψη ότι ο αδελφός του δεν μπορούσε να μιλήσει. Η απάντησή του: «Δεν θα μου άρεζε αυτό.»

«Μη κοιτάζεις έντονα» – αυτή ήταν μια φράση που θυμάμαι να ακούω καθώς μεγάλωνα. Τώρα που είμαι μέλος μιας οικογένειας που οι άνθρωποι δεν την κοιτάουν, δεν νομίζω ότι είναι καθόλου εντάξει. Έχω την επιθυμία να προστατεύσω την ιδιωτικότητα μου και να δίνω στους ανθρώπους χώρο, αλλά να προσποιούνται ότι αγνοούν ένα άτομο για να μην το προσβάλλουν; Δεν μπορεί να είναι αυτό που διδάσκουμε τα παιδιά μας να κάνουν! «Μπορώ να κάνω τίποτα;» ή έστω ένα απλό «Γειά σου!» είναι πολύ πιο αποδεκτά και ενθαρρυντικά σχόλια. Θυμηθείτε, είμαστε όλοι μαζί σε αυτό το πράγμα που ονομάζεται ζωή.

Το να είσαι γονέας είναι η σκληρότερη δουλειά στον κόσμο. Η φροντίδα ενός παιδιού με αυτισμό είναι σαν να προσπαθείτε να κάνετε αυτή τη δουλειά και ταυτόχρονα να στέκεστε στο κεφάλι σας. Είναι δύσκολο και δεν μπορεί να γίνει αν είστε μόνος. Χρειάζομαι λοιπόν όλους τους γονείς να ξεκινήσουν να είναι καλοί και να βοηθήσουν μιλώντας στα παιδιά για την ομορφιά της διαφορετικότητας. Εάν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, δεν θα χρειαστεί να πούμε τίποτα για τα παιδιά μας. Θα μάθουν να αγαπούν. . . και αυτό είναι το μόνο που χρειαζόμαστε όλοι μας!

Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή