Το κινητό ξεπροβάλλει από το ράσο σε τακτά χρονικά διαστήματα. Ο νέος μοναχός χαμηλόφωνα διεκπεραιώνει αποτελεσματικά τα θέματα που προκύπτουν. Ο Γέροντας Βαρθολομαίος, ηγούμενος της Μονής Αγίου Γεωργίου Επανωσήφη, το αναγνωρίζει και δεν παύει να τον ενθαρρύνει.

Για τον 34χρονο μοναχό Αθηναγόρα, δόκτορα Φυσικής, κατά κόσμον, Γεώργιο Καρακωνσταντάκη, ο κύκλος ζωής που προηγήθηκε, ήταν αρκετά μεγάλος. Γεννημένος στο Ηράκλειο Κρήτης, αφού σπούδασε στη γενέτειρά του, βρέθηκε στις ΗΠΑ για μεταπτυχιακές σπουδές, όπου εργάστηκε και ως ερευνητής. Επιστρέφει και εγκαθίσταται οριστικά στον Αη Γιώργη τον Επανωσήφη το 2016 και ένα χρόνο μετά, στις 3 Νοεμβρίου 2017, χειροτονείται μοναχός και διάκονος.

«Σπούδασα Φυσική στο Πανεπιστήμιο Κρήτης σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο. Ακολούθησε το διδακτορικό μου στο Πανεπιστήμιο Stanford, στην Καλιφόρνια, στον τομέα της Φυσικής Συμπυκνωμένης Υλης, Υπεραγωγιμότητας και Κβαντικής Θεωρίας Μαγνητισμού. Την ενασχόλησή μου με αυτά τα θέματα την οφείλω στην επίδραση που άσκησε πάνω μου ένας από τους πιο έξυπνους και σπουδαίους επιστήμονες του κόσμου, ο μετέπειτα καθηγητής μου και επιβλέπων στην εκπόνηση της διδακτορικής μου διατριβής, Steven Kivelson. Μία από τις πιο σημαντικές προόδους που κάναμε, ήταν το 2010, όταν ανακαλύψαμε μια μεγάλη αλλά πολύ δυσνόητη σχέση μεταξύ της δομικής διάταξης μοντέλων ισχυρά συζευγμένων ηλεκτρονίων και των υπεραγώγιμων ιδιοτήτων τους».

Οσο για τη στροφή προς τη μοναστική ζωή… «από μικρός είχα τον ορθόδοξο μοναχισμό σε ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου αλλά η γνωριμία μου με τον πνευματικό μου πατέρα, επίσκοπο Χριστουπόλεως κ. Μακάριο και με τη Μονή Επανωσήφη το 2007, ήταν αυτά που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην αποκρυστάλλωση της μοναχικής κλίσης μέσα μου», εξομολογείται, ενώ παραδέχεται ότι «ο συνδυασμός του θετικού επιστήμονα και του μοναχού είναι κάπως ασυνήθιστος και σπάνιος αλλά υπάρχουν πολλοί δρόμοι, οι οποίοι μας οδηγούν σε κάποιο προορισμό εξίσου καλά. Ετσι, αφετηρία για τη μοναχική ζωή μπορεί να είναι ο δρόμος του επιστήμονα – υπάρχουν αρκετά ανάλογα παραδείγματα μοναχών σε πολλά μοναστήρια στο Αγιον Ορος και αλλού».

Ομως, «πρέπει να έχει κάποιος μεγάλη αγάπη και φλογερό έρωτα για τον Χριστό για να αποφασίσει να αφήσει τα πάντα στην άκρη και να αφιερώσει την ψυχή του και όλη του την ύπαρξη σε Αυτόν. Οι δυσκολίες – προσωπικές, οικογενειακές, κοινωνικές, ψυχολογικές, πνευματικές υπάρχουν αλλά ξεπερνιούνται με τη δύναμη που μας στέλνει Εκείνος. Δεν απορρίπτω την επιστήμη αλλά όσο περνά ο καιρός, συνειδητοποιώ ότι η πνευματική ζωή δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε».

Υπήρξαν στιγμές που «λύγισε»; «Φυσικά υπήρξαν στιγμές, οι οποίες και με στενοχώρησαν και με προκάλεσαν αλλά πάντα είχα ενώπιόν μου την απόφασή μου να γίνω μοναχός. Γι’ αυτό και ασκούσα σκληρή κριτική στον εαυτό μου, που δεν μου επέτρεπε να παρεκκλίνω από αυτό τον σκοπό. Δεν έφτασα ποτέ στο σημείο να θέλω να φύγω από το μοναστήρι. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε ο καλά οργανωμένος εσωτερικός βίος της μονής, που βασίζεται στην αλληλοϋποστήριξη και αλληλοσυμπαράσταση για οποιεσδήποτε δυσκολίες προκύπτουν».

Ενασχολήσεις

Αν και η κύρια ενασχόληση του πατρός Αθηναγόρα συνίσταται στην καθημερινή του συμμετοχή στη λειτουργική ζωή της μονής ως μοναχού και διακόνου, το έργο του δεν περιορίζεται εκεί: «Εκτός της γραμματειακής υποστήριξης, ασχολούμαι με τη διαχείριση του φωτοβολταϊκού πάρκου και των ασύρματων δικτύων της μονής, καθώς και με τη συμμετοχή σε διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα για επενδύσεις και για βιώσιμη γεωργία».

Οι δύο ρόλοι

«Οι δύο ρόλοι δεν είναι τόσο ασυμβίβαστοι όσο νομίζει κάποιος με την πρώτη ματιά. Ενας σημαντικός λόγος είναι ότι η σύγχρονη πραγματικότητα έχει φέρει στο προσκήνιο κάποια θέματα που για αιώνες δεν υπήρχαν – βιοηθικής, προστασίας του περιβάλλοντος, βιώσιμης διαχείρισης των πόρων και των δυνάμεων που έχουμε στη διάθεσή μας. Η Εκκλησία μας καλείται να πάρει θέση σε αυτά τα θέματα αλλά και να συμβάλει στην αντιμετώπισή τους. Χρειάζεται λοιπόν και κληρικούς με ανάλογο επιστημονικό υπόβαθρο. Προσωπικά, κρατώ επαφή με τους επιστημονικούς μου συνεργάτες και με την έρευνα στον τομέα μου. Παράλληλα, φοιτώ στην Ανωτάτη Πατριαρχική Ακαδημία Κρήτης για να συμπληρώσω τις γνώσεις μου στον τομέα της Θεολογίας».

Από πού αντλεί ικανοποίηση ο νέος ιερωμένος; Υπάρχει κάτι που τον στεναχωρεί; «Μεγάλη χαρά μου δίνει το να βοηθώ τους ανθρώπους γύρω μου, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν μπορώ – κάτι που άλλωστε πρέπει να χαρακτηρίζει τους μοναχούς. Ενα από τα πράγματα που με λυπεί, είναι η εμμονή στον εαυτό μας και η δυσκολία μας να αλλάξουμε συνήθειες».