Ένας γιατρός με αυτισμό σώζει ζωές….Στη πρώτη θέση της τηλεθέασης το The Good Doctor
Ο Φρέντι Χάιμορ μιλά για τον ρόλο του ως Σον Μέρφι στη νέα αγαπημένη σειρά, The Good Doctor
Ο Σον Μέρφι είναι ένας νεαρός ταλαντούχος χειρουργός, που έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Διαθέτει εξαιρετικές διανοητικές ικανότητες και σε έκτακτα και σοβαρά περιστατικά μπορεί να βγάλει ταχύτατα ακριβή διάγνωση για τον ασθενή του, παρατηρώντας ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια στο πώς αντιδρά ο οργανισμός του. Και όμως, οι συνάδελφοι, οι εργοδότες και όλος ο υπόλοιπος κόσμος τον κοιτούν με μισό μάτι, μια και η συμπεριφορά του δεν ταιριάζει με τη δική τους. Ο Σον έχει αυτισμό.
Το The Good Doctor είναι η σειρά του ABC που απευθύνεται σε μία ευαίσθητη κοινωνική ομάδα που δεν προβάλλεται τόσο πολύ στον κόσμο: τους ανθρώπους με αυτισμό.
Ο πρώτος κύκλος ολοκληρώθηκε τη σεζόν που μας πέρασε και κατάφερε να κερδίσει το στοίχημά του με το παραπάνω: η πρεμιέρα της σειράς στις ΗΠΑ την εκτόξευσε στην πρώτη θέση της τηλεθέασης -κατά τα τελευταία 21 έτη- ανάμεσα σε πρεμιέρες σειρών του ABC που έχουν προβληθεί Δευτέρα.
Σε ορισμένες, δε, περιπτώσεις, κατάφερε να ξεπεράσει και το “NCIS” και το “The Big Bang Theory”, τις δύο κορυφαίες σειρές σε τηλεθέαση στην Αμερική. Η σειρά προβάλλεται, πλέον, στην Ελλάδα από κανάλι των σειρών της NOVA, το NOVACINEMA4HD, κάθε Παρασκευή στις 22.00.
Ο Φρέντι Χάιμορ, έχοντας μεταπηδήσει στη σειρά αμέσως μετά την ολοκλήρωση του Bates Motel, όπου επίσης διατηρούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ανέλαβε τον ρόλο του νεαρού χειρουργού Σον Μέρφι και μας μιλά για τον χαρακτήρα του, το πώς τον προσέγγισε, τη σειρά, αλλά και την απήχηση που βρήκε στο κοινό.
Όταν ολοκληρώθηκε το Bates Motel, έλαβες πολλά σενάρια από ανθρώπους που σε ήθελαν στη σειρά τους. Τι σε έκανε να πεις ναι στο The Good Doctor;
Ήταν παράξενο γιατί ήρθε τόσο σύντομα έπειτα από το Bates Motel. Ήταν μόλις τρεις ημέρες μετά, που φαντάζει τρελό, έτσι δεν είναι; Με κάνει να γελάω, κάθε φορά που το συζητώ. Τρεις ημέρες αφότου ολοκληρώσαμε τα γυρίσματα -και αφού διάβασα το σενάριο- κατέβηκα στο Λος Άντζελες για να συναντήσω τον δημιουργό, Ντέιβιντ Σορ, και τον Σεθ Γκόρντον, που σκηνοθετούσε τον πιλότο. Είχαμε μία εξαιρετική συζήτηση και φάνηκε ότι δεν θα μπορούσα να είμαι πιο τυχερός, που αυτό ήρθε τόσο σύντομα έπειτα από το Bates Motel. Η πρώτη μου αντίδραση όταν το διάβασα ήταν: «Κάτι πρέπει να τρέχει. Είναι τόσο καλό. Αποκλείεται να μεταπηδήσω από τον ένα φοβερό χαρακτήρα στον άλλο τόσο γρήγορα».
Τι ήταν αυτό που σου άρεσε περισσότερο στη σειρά;
Βρήκα τον χαρακτήρα πολύ ελκυστικό. Θεωρούσα ότι ήταν πολύ καλογραμμένος. Στο παρελθόν, παρουσιάζαμε συχνά ως κάπως απαθή τα άτομα με αυτισμό. Αυτό είναι το στερεότυπο. Αυτός ο χαρακτήρας ήταν πλούσιος και γεμάτος συναίσθημα. Φυσικά, εκφράζεται διαφορετικά σε σύγκριση με ένα μέσο άτομο. Ο Σον ήταν γεμάτος ζωή και όταν κάθισα μαζί με τον Ντέιβιντ [Σορ], αναζητήσαμε μαζί ποια ήταν η αίσθηση του χιούμορ που είχε ο ήρωας. Θα δούμε μία πιο αισιόδοξη, πιο ευτυχισμένη πλευρά του Σον, μαζί με τις αδιαμφισβήτητες προκλήσεις που θα εγείρει ο αυτισμός στη ζωή του, αλλά και στις νέες εμπειρίες του στο νοσοκομείο. Ωστόσο, δεν θα επικεντρωθούμε μόνο στα αρνητικά. Από την άλλη πλευρά, θα αναδείξουμε τις διαφορές του από τους άλλους, αλλά και την ιδιοσυγκρασία του και τη διεισδυτική ματιά του, που οι άλλοι στερούνται.
Υπάρχει πολύ συναίσθημα στη σειρά. Είναι δύσκολο να παραμείνεις ανεπηρέαστος διαβάζοντας το σενάριο;
Σίγουρα υπάρχουν δραματικές στιγμές σε κάθε σενάριο. Είναι περίεργο… ίσως επειδή το διαβάζω σε τόσο προσωπικό επίπεδο, από την πλευρά του Σον, δεν επηρεάζομαι από αυτές τις στιγμές. Περισσότερο έχει να κάνει με το να κρατάω σημειώσεις για το πώς να κάνω τη σκηνή τόσο καλή όσο περιγράφεται στο χαρτί. Υπάρχει ένας συγκεκριμένος βαθμός αποστασιοποίησης από κάθε χαρακτήρα που υποδύεσαι, όμως σίγουρα αντιλαμβάνεσαι τις σπαρακτικές στιγμές και νομίζω ότι αυτό ισχύει περισσότερο για τους άλλους ρόλους. Διαπιστώνεις πόσο σκληρό είναι για αυτούς, εξαιτίας αυτής της απόστασης. Υπάρχει μία εξαιρετική σκηνή στο πέμπτο επεισόδιο με την Αντόνια Τόμας, που υποδύεται την Κλερ, και τον Ρίτσαρντ Σιφ, που υποδύεται τον δρ. Γκλάσμαν. Υπάρχει μία μεγάλη αποκάλυψη σχετικά με κάτι που έκανε λάθος η Κλερ. Το σοκ και το συναίσθημα που διαγράφεται στο πρόσωπό της εξαιτίας αυτού του λάθους με το οποίο πρέπει να ζήσει για την υπόλοιπη ζωή της ήταν ένα παράδειγμα αυτού που αισθάνεσαι από μέσα.
Υποθέτω ότι σε αυτό το σημείο η σειρά μοιάζει λιγότερο επαναστατική και περισσότερο σωστή. Καμία από τις ιστορίες δεν βασίζεται σε μία προϋπάρχουσα ιδέα του τι πρέπει να δείξουμε. Έχει να κάνει περισσότερο με το τι φαντάζει λογικό από την άποψη του Σον, με την αφήγηση της ιστορίας του όσο πιο αυθεντικά και με όσο το δυνατόν περισσότερο ενδιαφέροντα τρόπο. Όπως, για παράδειγμα, η σκηνή όπου ο Σον βλέπει πορνό: δεν φαινόταν να είναι κάτι επαναστατικό. Φαινόταν απλά σαν κάτι που ταίριαζε σε αυτόν τον τύπο.
Έχεις ακούσει θετικά σχόλια για τον Σον από την κοινότητα των ατόμων με αυτισμό;
Αποτελεί [η κοινότητα] έμπνευση για όλους μας. Είναι αυτό που κάνει το σίριαλ να δείχνει σημαντικό, κάτι στο οποίο αξίζει να επενδύσεις. Είναι θαυμάσιο να ακούω αντιδράσεις από ανθρώπους που είτε βρίσκονται οι ίδιοι σε αυτό το φάσμα είτε γνωρίζουν ανθρώπους με αυτισμό. Οι αντιδράσεις από αυτή την κοινότητα ήταν υπέροχες.
Έχεις ξεχωρίσει κάποιες αντιδράσεις;
Έγινε πριν από λίγο καιρό μία εκδήλωση από το Autism Speaks στο Λος Άντζελες. Η σειρά είχε την τύχη να λάβει ένα βραβείο από τη φιλανθρωπική οργάνωση και πιστεύω ότι ήταν μία στιγμή που διαπίστωσα πόση εντύπωση κάνουμε και πόσο συνδέεται ο κόσμος με τον Σον. Φυσικά, ο στόχος δεν είναι να κάνουμε τον κόσμο να ταυτιστεί μέσω μίας προσωπικής εμπειρίας με τον αυτισμό. Η σειρά απευθύνεται στον καθένα που νιώθει κάπως διαφορετικός/ή, που νιώθει ότι έχει αδικηθεί στη ζωή τους/της, που έχει βιώσει διακρίσεις στον χώρο εργασίας του/της και στη ζωή γενικότερα. Ελπίζουμε να έχουμε απήχηση σε ένα ευρύτερο κοινό.
Τι είδους έρευνα έκανες για να προετοιμαστείς για τον ρόλο;
Μίλησα με άτομα με αυτισμό, τα οποία γνωρίζω προσωπικά. Παρακολούθησα ντοκιμαντέρ και διάβασα σχετική λογοτεχνία. Έχουμε έναν σύμβουλο στη σειρά που διαβάζει όλα τα σενάρια και παρέχει συμβουλές. Πιστεύω ότι όλα αυτά, αλλά και οι άνθρωποι που συναντάς, τελικά συνέβαλαν στη δημιουργία του χαρακτήρα του Σον. Δεν μπορείς να αναπαραστήσεις όλους όσοι βρίσκονται σε αυτό το φάσμα. Δεν μοιάζουν όλα τα άτομα με αυτισμό με τον Σον – στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι δεν του μοιάζουν. Έτσι, είναι κατανοητό ότι ο Σον δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει όλους όσοι έχουν αυτισμό, ούτε πρέπει να προσπαθήσουμε να τον κάνουμε αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα για όλους. Το ίδιο ισχύει για οποιοδήποτε κεντρικό ήρωα μίας σειράς, ο οποίος δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει όλα τα άτομα ενός ιδιαίτερου κόσμου.
Υπήρξε κάτι που να σε εξέπληξε από την έρευνα που έκανες;
Είχε ενδιαφέρον το ότι εξερεύνησα τον κόσμο από την οπτική του Σον και αυτό παρουσιάζεται στη σειρά μέσω pop-ups, εικόνων που σχηματίζει ο ίδιος για συγκεκριμένες ιατρικές καταστάσεις. Ήταν σημαντικό να κατανοήσω από πού προερχόταν αυτή η διαφορετική οπτική και πώς σκεφτόταν ο Σον τόσο διαφορετικά.
Τώρα που έχεις εξοικειωθεί με την ιατρική ορολογία, μετανιώνεις καθόλου που δεν έγινες αληθινός γιατρός;
Ποτέ δεν είχα σκοπό να γίνω γιατρός, όμως ίσως να έπρεπε να κοιτάξω για φοίτηση μερικής απασχόλησης στην ιατρική. Όμως στην πραγματικότητα είναι κάτι που δεν ονειρεύτηκα ποτέ. Είναι όμως ωραίο να το βιώνω μέσω αυτού του χαρακτήρα.
Αν ήσουν γιατρός, τι είδους γιατρός θα ήσουν;
Νομίζω ότι ο καθένας μας εύχεται να ήταν ένας ευγενικός, πονόψυχος γιατρός, σε αντίθεση με το είδος του αλαζόνα ιατρού που δεν συμπαθεί κανένας. Θα ήταν ωραίο να είσαι ένας αγαπητός και πετυχημένος γιατρός, κάποιος που μένει μέχρι το τέλος της εγχείρισης για να βεβαιωθεί ότι αυτή εκτελείται σωστά. Κάποιος που δεν λέει «Συγγνώμη παιδιά, έχω κανονίσει ένα παιχνίδι γκολφ. Θα συνεχίσω αύριο». Μέσω αυτής της σειράς, αναπτύσσεις μία μεγάλη εκτίμηση για τους χειρουργούς, τους γιατρούς γενικά και τις νοσοκόμες. Όλοι τους δουλεύουν τόσο σκληρά για να φροντίσουν τους ανθρώπους σε σπαρακτικές στιγμές, και μάλιστα σε καθημερινή βάση.
Ο κόσμος δεν μου έχει ζητήσει ακόμα ιατρικές συμβουλές, όμως είμαι σίγουρος ότι θα γίνει και αυτό. «Έχω έναν πόνο εδώ… τι νομίζεις ότι είναι;» Μόλις, όμως αρχίσεις να δίνεις συμβουλές, υπάρχει πρόβλημα. Πιστεύω ότι κάτι θα μπορούσα να επινοήσω. Ή να στηριχτώ στο φαινόμενο placebo, ελπίζοντας ότι θα έχει αποτέλεσμα: «Θα γίνεις περδίκι! Πάρε αυτή την καραμέλα! Θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα».
Το Good Doctor έχει περισσότερο συναίσθημα από πολλές άλλες σειρές σήμερα, οι οποίες είναι ιδιαίτερα κυνικές. Πιστεύεις ότι εκεί στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό η επιτυχία του;
Πιστεύω ότι είναι σημαντική η έλλειψη κυνισμού από την πλευρά της σειράς. Σίγουρα δεν είναι σαν το House, όπου ο κυνικός γιατρός περιφέρεται στο νοσοκομείο. Ο Σον είναι κάποιος που θέλεις να βλέπεις, κάποιος για τον οποίο θέλεις να νοιαστείς. Γενικά, δεν βλέπω πολλή τηλεόραση, όμως υποθέτω ότι αυτό που είναι ωραίο με αυτή τη σειρά είναι η αισιοδοξία του Σον, η θετική στάση που έχει απέναντι στη ζωή και το γεγονός ότι προσπαθεί να δει το καλό στους ανθρώπους. Κάτι τέτοιο είναι αναζωογονητικό σε αυτό το νοσοκομείο, όπου υπάρχει τόση οδύνη σε καθημερινή βάση, τόσες θλιβερές στιγμές. Όλα αυτά αντισταθμίζονται ωραία με την αισιοδοξία του και τη θετική εικόνα που έχει ο Σον για τον κόσμο.
Εδώ και καιρό, οι ιατρικές σειρές αποτελούν σταθερή αξία στην τηλεόραση. Πού το αποδίδεις αυτό;
Οι ιατρικές σειρές μπορούν να προσφέρουν ελπίδα. Νομίζω αυτό είναι γενικά σημαντικό για τον κόσμο. Όταν υπάρχουν τόσα βάσανα και τόσες τριβές σε καθημερινή βάση, είναι ωραίο να έχεις μία σειρά σαν αυτή, που σου θυμίζει τι είναι καλό στο να είσαι άνθρωπος.
Έχεις ακούσει τους συγγενείς σου να λένε «Επιτέλους, έχουμε έναν γιατρό στην οικογένεια»;
Όχι. Όμως ο μπαμπάς και ο αδελφός του Νικ Γκονζάλεζ, που παίζει τον Μελέντεζ, είναι χειρουργοί. Πιστεύω ότι αυτός νιώθει περισσότερο από όλους την πίεση να κάνει σωστά τα πράγματα από ιατρικής πλευράς, επειδή ξέρει ότι οι δικοί του θα βλέπουν κάθε εβδομάδα τη σειρά, και θα σκέφτονται: «Αυτό ήταν λάθος, Νικ. Πρέπει να βελτιωθείς». Ευτυχώς, είμαι έξω από αυτόν τον κόσμο, επομένως έχω λιγότερη πίεση από τους φίλους και τους συγγενείς. Πάντως [ο Νικ] είναι ο άνθρωπός μας. Υποθέτουμε ότι γνωρίζει τα πάντα και πάμε με τα νερά του.
Ανέκαθεν πίστευα ότι ο Νόρμαν ήταν στοργικός. Ξέρω ότι ο κόσμος τον θεωρεί μανιακό δολοφόνο. Σίγουρα, αυτό ήταν μία πτυχή της προσωπικότητάς του. Μέχρι το τέλος, όμως, ήλπιζα ότι θα μπορούσε να γίνει αρεστός. Πιστεύω ότι αν θα ήταν γιατρός, θα έβαζε τα δυνατά του για να γίνει ο καλύτερος γιατρός που θα μπορούσε να γίνει. Μπορεί στο τέλος να αποτύγχανε, όμως και πάλι θα είχε προσπαθήσει για το καλύτερο.
